Blog Robert Mienstra

Er moet een substantieel bedrag bij de Floriade, stellen de partijen van de nieuwe coalitie. Hoe hoog dat bedrag moet worden konden of wilden de coalitiepartijen niet zeggen.

Oud-wethouder Tjeerd Herrema licht op zijn facebookpagina ‘Almere verdient beter’ een tipje van de sluier op. “Maar de boodschap van die realistische blik is tijdens de coalitiebesprekingen in 2018 met grotendeels dezelfde coalitie als nu genegeerd. Het advies was rekening te houden met circa 20 miljoen extra kosten. Dit bedrag zal met de nieuwe vastgoedproblemen en gebrek aan sponsors gemakkelijk naar 40 miljoenen kunnen oplopen.”

Stel dat de oud-wethouder gelijk heeft, en waarom zou hij niet? De gemeente heeft die 40 miljoen natuurlijk niet in de portemonnee zitten. Er moet nu zelfs al bezuinigd worden.

Waar halen we als gemeente die 40 miljoen vandaan? Ik heb een aantal suggesties voor de gemeente.

• Verhoog de afvalstoffenheffing met 50%
• Herinvoer de hondenbelasting. Verdubbel die meteen. Voer kattenbelasting in.
• Papier ophalen gebeurt nu nog een keer in de 4 weken. Doe datzelfde met het afval
• Bewoners kunnen best zelf hun wijkje aanharken. Stop met wijkonderhoud
• Onroerendezaak-belasting? Verdubbelen
• Rioolheffing? Alle bewoners aan de septictank. Zelf legen.
• Parkeerbelasting naar boven-Amsterdams niveau opkrikken

Om dit alles te voorkomen is een simpeler oplossing: de Floriadebelasting.
Per inwoner (ook kinderen) 100 euro per jaar. In 2 jaar heb je die 40 miljoen zo terugverdiend.

Het kost je een minuut, of minder

Zoals een aantal van jullie al gemerkt heeft, maak ik podcasts op het podcastkanaal ‘Hallo hier Almere…’

Luisteren naar Hallo hier Almere… kan op 3 manieren

1. Via Spotify. Vul mijn naam Robert Mienstra in het zoekbalkje en je vindt mijn
    kanaal. Daar kan je je ook abonneren.

2. Direct via de podcastserver: https://anchor.fm/robert-mienstra

3. Of via mijn website www.hallohieralmere.nl

De nieuwste podcast gaat over het Floriade-gedoe op de Politieke Markt.
Je hoort in 13 minuten wat de raadsleden en de wethouder er van bakten. Of juist niet van bakten.
Onderstaande link gaat direct naar die podcast op Spotify

Er is geen overeenkomst gekomen tussen projectontwikkelaar Amvest en de Floriade BV over vijf green ambassies en 16 showcases. Dit meldde wethouder Jan Hoek donderdagavond op de politieke markt.
De raad reageerde lauw. Alleen de PVV sprak later haar grote zorgen uit over het afketsen van de overeenkomst en stelde schriftelijke vragen. De raad besloot die avond zelfs de raadsbrief af te wachten die het college komende week gaat bespreken en vergaderde vrolijk verder over diezelfde Floriade alsof er niets aan de hand was.

Niets aan de hand? Amvest en de BV komen niet tot een overeenkomst. Dan vraag je toch als raadslid meteen naar de hoed en de rand aan die wethouder? Want die weet het allemaal al. Het lijkt me nogal een dingetje.

Kortom, het interesseerde de meeste raadsleden niet zoveel dat er barsten ontstaan in de samenwerking tussen Amvest en de Floriade BV. De wethouder komt zelf met een verklaring over die mislukte overeenkomst. En de raadsleden knikken braaf en gaan over tot de orde van de dag. Uiterst merkwaardig. Waarom komt de wethouder met dat statement? Daar moet toch meer achter zitten dan alleen ‘transparant’ de raad informeren? Dan is het toch meteen – ter plekke – de taak van de raad om het naadje van de kous te weten? De wethouder weet immers alles al.

Het zou me ook niets verbazen als die raadsbrief allang klaar is. Dan duikt weer een vraag op. Wie heeft die raadsbrief geschreven? De wethouder? Mwah, denk het niet. Zijn ambtenaren? Vast wel, deels. Maar vooral natuurlijk de Floriade BV. Hoe correct en objectief is die brief dan? Ulysse Ellian, de fractievoorzitter van de VVD zei het twee weken geleden al in de gemeenteraad: de ambtenaren hebben het voor het zeggen in het stadhuis.

En dan is er nog de kwestie van de klankbordgroep die afgelopen maandagavond in het stadhuis bijeenkwam. Een dertigtal bewoners sprak met de Floriade BV en ambtenaren over de scenario’s om meer huizen te bouwen in de Floriadewijk. De ambtenaren kwamen met drie volledig doorgerekende scenario’s, compleet met artist-impressions. Ja, het mag wat kosten.
En de politieke partijen? Die wisten hier niets van. Waren niet op de hoogte van deze bijeenkomst, niet op de hoogte van de onderzoeken en de resultaten daarvan, waar ze nota bene zelf opdracht voor hadden gegeven. Ja, GroenLinks wist het wel, zeggen ze. Maar haar eigen wethouder Jan Hoek wist helemaal niets van die resultaten. Iedereen had het moeten lezen op de site van de krant.

Een raadsbrief aankondigen maar wel al het nieuws aan een deel van de raad brengen zonder op de inhoud in te gaan en dan zeggen dat de raadsbrief dinsdag besproken wordt in het college (terwijl hij al klaar is), raadsleden die het allemaal prima vinden terwijl de tijdsdruk op de Floriade een vers geslepen mes op de keel is, scenario’s publiceren zonder dat de raad of de wethouder daarover geïnformeerd worden… het is als een orkest zonder dirigent. Muziek is georganiseerd geluid. De Floriade is inmiddels een kakofonie (rommelig geheel van vele klanken door elkaar), of op z’n Almeers… het lijkt een soepzootje, waar ik in ieder geval helemaal niets meer van begrijp.

Ulysse Ellian, fractievoorzitter van de VVD berichtte afgelopen donderdag op de Politieke Markt over de coalitie-onderhandelingen die gaande zijn. Hij bouwde zijn speech op uit vier onderdelen die inzicht gaven in het onderhandelingsproces, onderdelen die gevoed werden vanuit die onderhandelingen, wat partijen tegen hem gezegd hadden: De raad is niet kritisch genoeg, te breedsprakig, niet to the point en samenwerking ontbreekt. Het college is niet zichtbaar en niet daadkrachtig en de ambtenaren hebben te veel macht.

Zaken die in de wandelgangen van het stadhuis vaak benoemd worden met altijd de fluisterende toevoeging “je hebt het niet van mij.” Kortom de sfeer in het stadhuis is om te snijden. Ellian noemde zelfs dat het woord ‘chaotisch’ in de besprekingen was gevallen.

De speech van Ellian was opmerkelijk en gaf een kijkje in zaken die iedereen wist, maar waar niemand over durfde te praten. Nu kan niemand er nu om heen: er zal gepraat moeten worden. De raad moet als samenwerkende raad gaan functioneren en niet als hakketakkende eilandjes die alleen op politiek gewin op de vierkante meter uit zijn, het college moet gewoon gaan uitvoeren wat de raad wil en de ambtenaren moeten terug in hun hok. Nu is het nog vaak zo dat ambtenaren bepalen en wethouders braaf aan hun handje meelopen. Dat moet andersom, de raad bepaalt, wethouders voeren uit en ambtenaren ondersteunen bij die uitvoering.

De speech is Ellian niet door iedereen in dank afgenomen. Met name niet door zure, oude (en veelal uitgerangeerde) politici. Of omdat niet begrepen werd dat het niet louter Ellians mening was (de kritiek kwam vanuit het overleg), of – en dat zal het vooral zijn – omdat niemand in en buiten het stadhuis gewend is dat man en paard genoemd worden.

“Waar is het KAF?”, vraagt een treinreiziger die net uitgestapt is bij station Almere Centrum.
“KAF”, vraagt de aangesproken Almeerder, “Dat ken ik niet.”
“Ja maar ik moet naar KAF, dat schijnt de schouwburg van Almere te zijn”, licht de treinreiziger toe.
“Oh, de schouwburg. Dat is hier alsmaar rechtdoor en dan bij het water rechtsaf.”

KAF, het is sinds de schouwburg die naam heeft gekregen een onbekend gebouw bij veel Almeerders. Alleen de incrowd ken het.

Hoe was dat vroeger.
Theater De Metropole aan de Metropolestraat 11 in Stad. De meeste Almeerders kenden het. Het was geen schouwburg, maar theater. Met de onvolprezen theaterdirecteur James Purvis, die persoonlijk de jassen aannam van het publiek. Veel Almeerders kenden hem.Theater Metropole was een begrip.

Toen de letters ‘Schouwburg Almere’ op het nieuwe gebouw aan het Weerwater stonden wist Almere waar we het over hadden.
De borden verwijzen er nog steeds naar.
Toen werd het KAF.
Weg goede naam.

Nu wil KAF haar naam weer veranderen. Want na al die jaren begrijpt de directie dat de Almeerse bevolking KAF niet omarmt.

De grootste optie is dat het gebouw ‘Kunstlinie’ gaat heten.
Dat schiet lekker op.
Kan je het net zo goed KAF laten.

De Almeerse inwoners willen gewoon Schouwburg Almere.
Het klinkt heel anders als je zegt “ik ga vanavond naar de schouwburg” in plaats van “Ik ga naar De Kunstlinie.”
Bij het eerste ga je een avondje uit.
Bij dat tweede ga je naar een veredeld buurthuis.

Luister de podcast, of lees de blog

Elke journalist moet zonder gevaar kunnen werken. Toch wordt meer dan 60% van de journalisten bedreigd. Dit stelt Persveilig, een gezamenlijk initiatief van de Nederlandse Vereniging van Journalisten , het Genootschap van Hoofdredacteuren, de Politie en het Openbaar Ministerie. De organisatie heeft tot doel de positie van journalisten te versterken tegen geweld en agressie op straat, en op social media.

Hoe zit het in Almere met de veiligheid van journalisten? Door de bank genomen is die veiligheid wel goed. Maar zo af en toe gebeurt er wel wat. Zo kreeg ik na een column via de mail onthoofdingsfilmpjes toegestuurd met de mededeling dat dat met mij ook moest gebeuren. En het mailtje waarin stond dat ze mij vergeten waren in de gaskamers te stoppen, was ook niet echt leuk.
Ik kwam er achter wie de mailtjes verstuurd had. Ik nodigde de man uit voor een gesprek in Grand-café Le Baron. Maar hij wilde niet. Daarna heb ik nooit meer mail van hem gehad.

Vervelender werd het toen er brieven kwamen die ernstiger waren. Met een substantiële scheldpartijen en dreiging. Ik besteedde er niet zo veel aandacht aan. Ik sta mijn mannetje wel, vond ik dapper. Totdat er een brief kwam met dreigingen richting mijn vrouw. Toen was ik er klaar mee en deed melding bij de politie.
“Je had dat veel eerder bij ons moeten melden”, zei de agent.
Die had overigens binnen tien minuten de ware identiteit van de man gevonden. De dag daarna werd de man verrast door een bezoek van de politie. Hij kreeg een zogenaamd ‘stopgesprek’ met als laatste zin van de diender: “Als u niet stopt, kom ik terug en dan voer ik een heel ander gesprek met u.”
De man liet niet meer van zich horen.
Hulde voor de Almeerse politie.

Ook in het Almeerse stadhuis gebeurt bij de Politieke Markt wel eens wat. Mijn collega werd er op zeer onheuse wijze – een understatement – benaderd. Hij slingerde zijn tas over zijn schouder en nam de benen. Wat altijd door de Nederlandse Vereniging van Journalisten en nu ook door Persveilig wordt geadviseerd: ga uit het conflict.
Ook wilde een boze man een keer de perstribune in het stadhuis opgaan. Hij werd tegengehouden door de beveiliging. Die beveiliging staat nu altijd keurig bij de toegang naar het persvak in de raadzaal.

Wat langer geleden kwam de melding binnen dat een van onze redactieleden ge-elimineerd moest worden. In die tijd lieten we het er ook bij. Dat is nu met Persveilig anders. De organisatie vraagt van de leden van de NVJ om altijd melding te maken van alle vormen van dreiging, geweld of intimidatie die vallen onder agressie. Persveilig doet daar dan onmiddellijk aangifte van.

Ik moet bekennen dat ik in die tijd toch af en toe wel over mijn schouder keek en niet meer de Almere DEZE WEEK-jas aandeed en ik had ook het persbordje van mijn auto af gehaald. Het telefoonnummer van de wijkagent ligt prominent op mijn bureau van de redactie. Je weet toch nooit wat die Almeerse dorpsgekken in hun hoofd halen. En die wijkagent komt ook bij de krant af en toe poolshoogte nemen.

Zoals gezegd, we zijn waakzaam, niet bang en het valt in Almere vooralsnog wel mee als ik het vergelijk met andere steden. Al denkt mijn vrouw daar wel wat anders over: “Een aantal mensen in Almere is niet goed bij hun hoofd”, zegt ze op haar Jordanees als ze de laatste tijd de social media leest. “Een paar malloten is toch weer flink aan het stoken tegen jullie. Je weet nooit wat die dwazen daarmee willen bereiken.”

Maar…. Inderdaad, wij zullen nu in Almere ook intimidatie nooit meer over onze kant laten gaan. We zijn aangesloten bij Persveilig en gaan daar naar handelen.

Ik had vandaag geen tijd meer voor het Stedelijk museum in Amsterdam, dus op de fiets naar de Expo in de Schouwburg van Almere.
Alleen nog door de wethouder van cultuur ‘KAF’ genoemd.
Almere fietsstad.
De hele Esplanade is afgesloten voor voetgangers en fietsers.
Dit ten behoeve van de Floriade.
Tot eind 2020.
Maar dat ter zijde.
Ik fiets om langs de Mediamarkt en kom bij de trap naar de schouwburg.
25 treden lager is de fietsenstalling van de schouwburg.
Dus de fiets op de nek en naar beneden.

“Ik kom voor de Expo”, zeg ik tegen het meisje bij de receptie.
Het donderde in Keulen.
“Die is vandaag open tot vijf uur”, help ik, “staat op jullie internet.”
“Ik zie het”, zegt ze. “Ik zal eens even bellen.”
Ik ben in een gebouw dat 7 miljoen euro per jaar toucheert aan subsidie.
En dan moeten ze iemand bellen omdat er een bezoeker is.

Ik krijg een persoonlijke begeleidster mee die de deur voor me opent.
Daar staat nog een medewerkster.
Het blijken vrijwilligsters.
Het geld van KAF zal wel op zijn.
Ik loop door de zalen.
Foto’s van land-art van Flevolandse kunstenaars.
Land-art dat er nooit zal komen.
De fototentoonstelling van een Chinese dissident is aardig om even langs te lopen.

Maar het klapstuk is toch wel de tentoonstelling over de ontwikkeling van de Esplanade ten behoeve van de Floriade.
Ik kan door een 3d-machine kijken om te beleven hoe het er uit komt te zien.
Maar die machine doet het niet.
De begeleidsters schieten beiden te hulp.
Maar hebben geen idee hoe het ding aan de praat te krijgen.
De technische dienst wordt gebeld, maar die heeft geen tijd of zin om hem te maken.

“Het is hier niet druk bij die Expo”, grijns ik tegen de begeleidster, “ik ben de enige.”
“Er komen hier inderdaad niet veel mensen”, zegt ze, “de mensen die hier komen, komen van buiten de stad. Soms iemand uit Groningen.”
En dan deze verdwaalde gast uit Parkwijk die twijfelt of hij voor deze Expo wel 7,50 euro toegang over heeft.

Zelfs als pensionado zou ik nu in het onderwijs kunnen werken waar ik maar wil.
Banen zat.
Als ik nu 25 was, zou ik kunnen kiezen voor Amsterdam.
Woninkje erbij, riante bonus, royale reiskosten, alles er op en er aan.
Maar ik zou het niet doen.
Ik houd van hard werken, maar niet ook elke avond, elk weekend en elke vakantie.
En een schamel salaris voor de tijd die je in je werk steekt.

Er is hoop.
Lijkt het.
De minister steekt 460 miljoen in het onderwijs.
Eenmalig.
Stel dat dat opgaat aan extra salaris, dan krijgt iedere leraar er een jaar lang 51 euro bruto per maand bij.
Voor een jaar.
Daarna is het over met de pret.
Kortom een douceurtje waar ik mijn bed niet voor uitkom.

Almeerse onderwijs heeft grote voordelen
De gemeente Almere steekt 3 ton in het oplossen van het lerarentekort in onze stad.
Waarvan één ton om te gaan laten zien hoe fijn het is om in het Almeerse onderwijs te werken.

Laten we eens wat argumenten op een rijtje zetten waarom werken in het Almeerse onderwijs leuker, aantrekkelijker, beter is dan in Amsterdam, Middelburg, Utrecht of Maastricht.

1. In Almere zijn meer dan genoeg woningen voor leerkrachten.
2. De reiskostenvergoedingen zijn royaler dan in de andere steden.
3. De werkdruk… welke werkdruk?
4. In Almere zijn de kinderen veel gezeglijker dan in andere steden.
5. De Almeerse ouders zetten zich massaal in als hulp-ouder. Wachtlijsten.
6. De gezondheid (bv. luchtkwaliteit) in de Almeerse scholen is voortreffelijk.
7. Overvolle klassen zijn er niet in Almere.
8. De pabo is veel toegankelijker dan elders.

Kortom, na die promotiecampagne is het lerarentekort in Almere opgelost.