Blog Robert Mienstra

“Geef mij maar een borrel.”
De man heeft een baard, een warrige haardos, een lange gescheurde jas, een broek die al jaren niet gewassen is en versleten sportschoenen.

“Geef mij maar een borrel”, bromt hij nog een keer tegen het meisje achter de bar.
Het is de nieuwjaarsreceptie van de gemeente in de schouwburg van Almere.

Veel driedelig grijs, mantelpakjes en degelijke jurkjes.
Het is ‘ons kent ons’
Tout Almere is er.
De elite.

Het meisje achter de bar kijkt de man aan.
Die hoort hier niet, zie je haar denken.
Hoewel de nieuwjaarsreceptie voor iedereen is. Mij is ook niet naar mijn toegangsbewijs gevraagd.
“Dorst”, bromt de man. “Borrel.”
Maar het meisje geeft geen krimp.
Geen driedelig pak… geen borrel.
Al ben je nog duizend keer Almeerder.

Op de nieuwjaarsreceptie liepen tientallen politici rond. De burgemeester. Wethouders.
Niemand merkte de man op.
Terwijl dit het moment geweest zou zijn met hem in gesprek te gaan.
Met hem het glas te heffen op de toekomst.
Misschien een betere.
Maar, de elite had wat beters te doen.
Netwerken, hapjes nuttigen, nieuwjaarsluchtzoenen uitdelen en… elite spelen.

De man droop af en sjokte over de Esplanade richting de vuilnisbakken.
Die zijn gastvrijer en leveren dus meer op dan een nieuwjaarsreceptie.
Die voor alle Almeerders is.

Even een rekensommetje:

Op het Floriadeterrein komen 1660 woningen, 1000 meer dan bedacht.

Het wordt dus een wijk ter grootte van de Molenbuurt of Faunabuurt in Buiten.
De Floriadewijk wordt een groene wijk. Dat wil de Partij voor de Dieren graag.
Op het Weerwatereiland komt geen hoogbouw, wel lage woningen in het bos.
Goed, in het oude plan kleien we die 660 woningen wel weg.
Op de huidige tekening staan dus 4 flats van maximaal 58 meter hoog.

Maar nu die 1000 woningen extra. Dat kunnen geen laagbouwwoningen worden.
Want dan moeten we het Weerwatereiland kappen. En dat mag niet.
Waar leggen we dan die wijk ter grootte van de Molenbuurt neer.
Juist, we gaan de lucht in.

We nemen een flat van 15 verdiepingen hoog (voorbeeld Parkwijk). Ongeveer 55 meter.
Dat mag van het bestemmingsplan.
In die flat zitten 60 appartementen, 4 per verdieping.

Dan hebben we dus op de Floriade 1000 : 60 = 17 flats van 55 meter nodig.
Zeventien extra flats.
Klein vraagje… waar komen die dan?
Als geluidswal langs de A6?

Voorbeeld dat de bewoners in Filmwijk leuk zullen vinden.

De blote borsten in het AD. Met als bron Almere DEZE WEEK

28 november brengt de site van Almere DEZE WEEK het bericht ‘Gezondheidscentrum Filmwijk censureert welvingen Brigitte Bardot’.
Er ontstaat heisa over. Gezondheidscentrum boos. Alom discussie.

30 november komt Omroep Flevoland met hetzelfde nieuws. Twee dagen later.
Op de redactie van de krant verbazen we ons daarover.
Zijn wij hier wederom als ‘persbureau’ gebruikt?

30 november brengt de Telegraaf het nieuws met als bron: Omroep Flevoland.

30 november brengen het AD en andere kranten eveneens het nieuws. Nu met bron: Almere DEZE WEEK.

Hoewel wij bij Almere DEZE WEEK het niet zo belangrijk vinden wie het nieuws als eerste brengt – wij komen per slot van rekening met een oplage van 87.000 kranten in Almere uit – fronsten we wel de wenkbrauwen.

Goed, als eerste iets nieuws brengen is eigenlijk alleen voor de journalisten zelf leuk.
En ik zal de lezers besparen wat er over gezegd werd op onze redactie wat betreft bronvermelding. Natuurlijk kunnen we relativeren. Misschien kwam een journaliste van Omroep Flevoland met kramp in haar grote teen in het gezondheidscentrum Filmwijk en pikte de rel op. Dat kan. Maar ik weet dat de provinciale zender de website en facebook van onze krant continue in de gaten houdt. Die wist het 28 november allang.

Dus de wenkbrauwen van de redactie van Almere DEZE WEEK zijn gefronst. En de discussie over bronvermelding hoeven wij bij onze krant niet te voeren.
Wij vermelden altijd de bron als we iets jatten.

Lees hier het originele artikel van Almere DEZE WEEK van 28 november.

Website Almere DEZE WEEK 28 november

Ik vroeg vandaag aan 270 basisschoolkinderen uit groep 7 en 8 of ze wisten wat de Floriade was. Slechts 2 (twee!) wisten het enigszins: “Het heeft iets met bloemen te maken.”
De rest, 268, had er nog nooit van gehoord. Kende het woord niet.
Ai !!
Dacht ik. Ai.

Tijdens het project Klassewerk van Almere City FC vertelde ik vanochtend aan die 270 kinderen (verdeeld over meerdere groepen) iets over de krant. Ik liet de voorpagina zien. Die gaat dus over de Floriade.
Als volleerd docent testte ik de voorkennis bij de kinderen over die Floriade
Die voorkennis was dus nul.

In wat voor tunnel zitten we in Almere? In welke tunnel zit ik zelf?

De mensen die kritisch op mijn stukken zijn, lachen nu in hun vuistje: “Zie je wel, die kinderen lezen Almere DEZE WEEK niet.”
Nee, pff, ze lezen tot ongeveer 17 jaar überhaupt geen krant. Het enige nieuws dat ze krijgen is via het jeugdjournaal op school.
Thuis staat Goede en vooral Slechte Tijden aan.

Ik heb de kinderen verteld wat de Floriade wordt en waar die komt. Een levend woordenboek van planten en bomen en een nieuwe groene woonwijk.
“Dat woordenboek heet Arboretum”, vertelde ik.
Het donderde in Keulen.
“Arboretum betekent bomentuin”, legde ik geduldig uit.

Nou, naar dat levende woordenboek wilden ze wel toe.
“Staat de Paardenbloem er ook bij de P?”, vroeg een jongen.
“Jazeker”, zei ik, “maar dat komt omdat de gemeente straks geen geld meer heeft om het onkruid weg te halen in dat woordenboek.”
Gelukkig snapte vooral de meesters en de juffies de grap.

Verder was ik één grote reclamezuil voor de Floriade.
Gemeente! U kent mijn uurtarieven. Stort gul op mijn bankrekening. Onder vermelding van ‘Broodnodige voorlichting Floriade aan de jeugd.’

Links, Cor van Mulligen

“Wij gaan niets meer doen aan die politiek”, zei mijn illustere redactiechef Cor van Mulligen ooit bij het Dagblad van Almere. “De coalities timmeren alles in de wandelgangen dicht, de uitslag van al die debatten staat allang vooraf vast. Die kunnen we ook wel schrijven zonder dat we er bij zijn. We gaan wel in de kroeg vragen wat de mensen van die politiek vinden. Veel interessanter.”
Zo gezegd, zo gedaan.
De journalisten van het Dagblad van Almere kregen er een vrije avond bij.

Twintig jaar later.
Afgelopen donderdag.
Van de ruim 20 moties die waren ingediend had ik er van 18 de uitslag juist voorspeld, 2 twijfelgevallen met voordeel van die twijfel.
Bij het Floriadedebat waren de details van het debat natuurlijk enigszins nieuw, maar de rode draad was duidelijk: de coalitiepartijen willen meer woningen op de Floriade  en de tekorten vullen we gewoon aan. Kortom de Floriade is geweldig vindt de coalitie. Voor de bühne gooien ze er wat kritische vragen tegenaan, of helemaal niet, zoals GroenLinks, en de uitslag van de uiteindelijke stemming over een paar weken is nu al bekend.
Flesje wijn erop: er komen minstens duizend woningen bij, het tekort wordt afgedekt en Amvest jast in december de eerste palen in de grond.

Was Cor een visionair? Nee, maar wel een geweldige chef die het (bijna) altijd bij het rechte eind had. Als hij nog geleefd had… had ik donderdag een vrije avond gehad.

Op in de landelijke en social media is Almere ineens weer het lelijk eendje. Daar gaat ons zorgvuldig opgepoetste imago in den lande.

De  media buitelen over elkaar heen om te melden dat de Floriade plotsklaps veel en veel meer gaat kosten dan die zeven miljoen extra die twee weken geleden als lijk uit de kast bij de Floriade naar buiten kwam. NRC, Parool, Volkskrant, NOS, noem maar op.

Volgens de media is het inmiddels één groot knekelhuis in Almere qua lijkenkasten. Bedragen van 18 miljoen extra tot 35 miljoen extra vliegen ons om de oren.
De telefoon bij Almere DEZE WEEK stond vandaag roodgloeiend. Lezers, bedrijven en landelijke media aan de lijn. Wat wij adviseren om te doen als je in de businessclub van de Floriade zit? Wat de beste plek in Almere is om straatinterviews te doen? Waar vind ik de bedoelde documenten?

Vooropgesteld. Ik en mijn collega-redacteuren hebben geen mening over de Floriade. We schrijven gewoon op wat er gebeurt. En we geven geen advies. Nou, toegegeven, ik heb wel geadviseerd aan de landelijke media waar ze het beste straatinterviews kunnen doen. En openbare documenten stuur ik ook wel door. Behalve de vertrouwelijke. Die neem ik mee mijn graf in, net als mijn bronnen.

Morgenavond komt de hele santemekraam aan de orde op de politieke markt. Daar zit ik natuurlijk vooraan op het puntje van  mijn stoel. Dan komt het complete verhaal. Met de doorrekeningen van alle partijen. Hoop ik.

Tenzij – zoals zo vaak bij het onderwerp Floriade – we de zaal weer worden uitgezet omdat de boel in vertrouwelijkheid behandeld wordt.

“7x als hoofdredacteur met je naam in je krant: Robert Mienstra @AlmereDEZEWEEK >#Almere …Alles is IJdelheid.”
Dit schreef een twitteraar (v) gisteren op internet.

Leuk.
En het klopt.
“Journalisten zijn lui, dronken en ijdel”, roep ik altijd als openingszin als ik een workshop ‘journalistiek’ geef.
Meteen de lachers op de hand.

Maar goed, regelmatig geef ik in deze blog een kijkje in de keuken van mijn werk bij de krant.
Om dingen duidelijk te maken en uit te legen.

Wanneer staan de namen van de redacteuren van Almere DEZE WEEK in de krant?
Dat moet ik dus blijkbaar even uitleggen.

Als een van de redactieleden zelf een artikel schrijft, bijvoorbeeld op basis van een interview of als verslag van de gemeenteraad, dan schrijft hij daar zijn eigen naam bij.
Dit op veler verzoek van lezers, zodat ze over een het artikel persoonlijk contact met ons kunnen opnemen.
Ook de namen van onze freelancers staan altijd bij hun artikel.

Staat er geen naam van een redacteur bij het artikel, dan is het geschreven op basis van bijvoorbeeld een persbericht of is het zelfs aangeleverd.

Nu stond mijn naam vorige week zeven keer bij evenzoveel artikelen.
Geachte twitteraar (v), ik leg het even uit. Ik heb dus zeven eigen artikelen geschreven.

IJdel?
Wat u wilt.

Maar vooral hard gewerkt.

Wat is de grootste ergernis in de supermarkt?
Bejaarde vrouwen die langs de lange rij bij de kassa lopen met de mededeling ‘dat ze maar 1 ding hebben’. Om vervolgens als eerste de winkel te verlaten.
Mwah. Het is een ergernis, maar ik heb ook wel weer bewondering voor deze bejaardenacties.

Nee, dan een rij met voornamelijk vrouwen.
Die moeten allemaal een kletspraatje maken met de caissière.
Na de riedel…

– heeft u een klantenkaart?
– nee, wilt u er een, dan kunt u nu dit formuliertje invullen
– spaart u voor de handdoeken?
– wilt u zegels? Ah, u heeft 4 volle boekjes. Even controleren.
– Oh, u bent de haarlak vergeten? Gaat u maar even halen. Ik wacht wel even.
– Oh, natuurlijk, u wilt er een tasje bij.
– wilt u een bonnetje?
… volgt het kletspraatje. Over het weer, de kinderen van de caissière en de klant die op dezelfde school blijken te zitten, eigenlijk gaat deze ergerlijke kletsika over helemaal niks.

– Waarna de vrouwen steevast naar de caissière terugkeren om te klagen dat ze die 10 cent korting op het halfje zoutloos wit niet hebben gehad.
Wat toch weer wél zo blijkt te zijn.
En ik sta maar te wachten achter aan de rij.
Nog 6 kletstantes te gaan.

Nee, dan wij mannen.
Wij komen voor een krat bier en de borrelnoten.
Wij vergeten niets.
Wij hoeven aan de kassa helemaal niks.
Daartoe heb ik dé oplossing.

Tegen de caissière zeg ik steevast:
“Op al jouw vragen is mijn antwoord ‘nee’.”
Soms probeert Tanja het: “Wilt u…”
Een grom mijnerzijds doet altijd het mutsje zwijgen.
En weg ben ik.
Binnen maximaal 2 minuten.

Ik pleit in supermarkten voor mannen- en vrouwenkassa’s.
Die eerste worden per definitie ‘snelkassa’s’.

Ik was er al klaar mee. Een Almeerder die mijn collega’s van de krant en de laatste tijd mij bestookte met mailtjes vol scheldpartijen en vuige, intimiderende  praat.

Maar ik was er echt helemaal klaar mee toen hij het over mijn vrouw begon te hebben.

“Nu is het genoeg”, riep ik op de redactie, en belde de politie.
De dienders lazen de mails en brieven die we sinds 2011 bewaard hebben. “Dit gaat ver over de grens”, zei de agent aan de telefoon. “Dit kan echt niet, dit moet stoppen, hier gaan we wat aan doen.”

En inderdaad, de volgende dag al werd de betreffende Almeerder verrast door een bezoek van de politie.
“Ik denk dat je hier geen last meer van zal hebben”, appte de agent na een uurtje. “We gaan hem monitoren en als het doorgaat, gaan we daar een totaal ander gesprek voeren.”

Ik heb mijn vrouw Jessica nooit verteld over de vervelende mailtjes. Ik zou haar alleen maar bezorgd maken als ik haar bijvoorbeeld de onthoofdingsfilmpjes zou laten zien die mijn deel zijn. Dat een Almeerder vond dat mijn collega geëlimineerd moest worden. Of de brieven van de laatste maanden had laten lezen.

Maar nu heb ik dat wel gedaan.
“Wat moet ik doen als die malloot hier thuis voor de deur staat”, vroeg ze.
“Meteen 112 bellen”, zei ik.
Voor de zekerheid posteert Jessica een oude hockeystick van onze kinderen bij de voordeur.

Ik ben niet bang uitgevallen. Toen ik net twee jaar in het onderwijs zat kwam een vader met een stuk staal in zijn hand mijn klas binnen om “het cijfer dat ik aan zijn dochter had gegeven wat omhoog te krikken.” Ik zag er de humor toen nog van in en praatte de man aan een kop koffie, waarna ik dikke maatjes met hem werd.
Wat in Amsterdam best handig was.

Ook de wapens die ik in het onderwijs tegenkwam hebben mij nooit verontrust. “Het is nog geen pauze om je broodje te snijden, en een appeltje schillen in de klas mag niet”, zei ik steevast als ik weer eens een vlindermes in het lokaal tegenkwam. Waarna het wapentuig steevast aan mij overhandigd werd.

Bang ben ik nooit geweest. Ik zat jaren op een louche sportschool waar de mannen mij leerden: “Robert, je hoeft niet sterk te zijn, maar snel, sneller dan de ander.”
Ze deden het me voor.
Eigenlijk nooit een centje pijn gehad. Alle bedreigende sores kan ik nog steeds met een kwinkslag af.

Maar als mijn vrouw binnen beeld komt… dan ben ik er klaar mee.
Trouwens, de hockeystick van Jessica staat er nog steeds.

Lol ligt op straat en maar zit ook in de brievenbus van de gemeenteraad.

De Nederlandse Vereniging tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondagsheiliging schreef 5 september een brief aan onze gemeenteraadsleden.

“Op velerlei wijze wordt nu de zondag ontheiligd door sport en amusement en andere activiteiten; hoogst actueel zijn de zgn. koopzondagen. Dit is geheel in strijd met het vierde gebod van de Wet des Heeren waarin ons wordt voorgehouden: “Gedenk den sabbatdag, dat gij dien heiligt”, schrijven de godvruchtigen aan onze gemeenteraadsleden, “dat gebod des Allerhoogsten dient boven alles te gaan.”

Nadat ik dit las, liepen me de tranen van het lachen al over de wangen.

Maar de Herenvrezenden gaan verder: “Het is gebruikelijk dat gemeenten haast automatisch ontheffing verlenen van de Zondagswet als de activiteit maar na 13.00 uur plaatsvindt. Echter, de Zondagswet verbiedt over de hele dag de
zondagsrust te verstoren, bijvoorbeeld door het maken van geluid dat meer dan 200 meter van de bron hoorbaar is. Ook door het verrichten van arbeid in beroep of bedrijf.”

Toen kon je me aanvegen. Wat een humor bij onze zwartrokken.

Wat hoor ik op zondag op meer dan 200 meter afstand, en dan voor 13.00 uur?

– De sirene van de ambulance, politie en brandweer.
Uitlaten dus dat ding.
– Ik woon op 300 meter van het spoor. Hoor alles.
Dus… zet de treinen stil.
– Ik hoor kinderen in het park gillen bij het voetballen.
Dubbele overtreding: sporten en lawaai maken.
– Overkomende vliegtuigen naar Schiphol
Dicht gooien die tent op zondag.
– De speaker van de triatlion op zondag? Oei oei oei, gedenk toch den sabbatdag.

Als Almeers gemeenteraadslid zou ik deze brief zeker serieus nemen. Moties, amendementen, ronkende ronde tafelgesprekken wil ik zien, vuisten op tafel.
Schaf op zondag de hulpverlening af, het openbaar vervoer, in hemelsnaam alle sport, stilte wil ik op zondag. De enige die werkt op zondag is de dominee!!!

O ja, ik wil de zwartrokken natuurlijk wel even fijntjes spreken over de kerkklokken.
En Zeus, de oppergod van het weer? Wee u, als u het op zondagochtend laat onweren.