Wat is de grootste ergernis in de supermarkt?
Bejaarde vrouwen die langs de lange rij bij de kassa lopen met de mededeling ‘dat ze maar 1 ding hebben’. Om vervolgens als eerste de winkel te verlaten.
Mwah. Het is een ergernis, maar ik heb ook wel weer bewondering voor deze bejaardenacties.
Nee, dan een rij met voornamelijk vrouwen.
Die moeten allemaal een kletspraatje maken met de caissière.
Na de riedel…
– heeft u een klantenkaart?
– nee, wilt u er een, dan kunt u nu dit formuliertje invullen
– spaart u voor de handdoeken?
– wilt u zegels? Ah, u heeft 4 volle boekjes. Even controleren.
– Oh, u bent de haarlak vergeten? Gaat u maar even halen. Ik wacht wel even.
– Oh, natuurlijk, u wilt er een tasje bij.
– wilt u een bonnetje?
… volgt het kletspraatje. Over het weer, de kinderen van de caissière en de klant die op dezelfde school blijken te zitten, eigenlijk gaat deze ergerlijke kletsika over helemaal niks.
– Waarna de vrouwen steevast naar de caissière terugkeren om te klagen dat ze die 10 cent korting op het halfje zoutloos wit niet hebben gehad.
Wat toch weer wél zo blijkt te zijn.
En ik sta maar te wachten achter aan de rij.
Nog 6 kletstantes te gaan.
Nee, dan wij mannen.
Wij komen voor een krat bier en de borrelnoten.
Wij vergeten niets.
Wij hoeven aan de kassa helemaal niks.
Daartoe heb ik dé oplossing.
Tegen de caissière zeg ik steevast:
“Op al jouw vragen is mijn antwoord ‘nee’.”
Soms probeert Tanja het: “Wilt u…”
Een grom mijnerzijds doet altijd het mutsje zwijgen.
En weg ben ik.
Binnen maximaal 2 minuten.
Ik pleit in supermarkten voor mannen- en vrouwenkassa’s.
Die eerste worden per definitie ‘snelkassa’s’.
