Blog Robert Mienstra

Het lijkt er op dat de Floriade BV van de ene op de andere dag besloten heeft 15 miljoen extra uit te geven voor de tijdelijke inrichting van de Floriade. 30 maart werd dat plotsklaps aan het college gemeld.
Het kan niet anders dan dat dat bedrag en de ontstaansgeschiedenis daarvan al veel en veel eerder bij de Floriade BV bekend was. Als de BV dat ontkent… kom op. Dat gelooft niemand.

Er zijn dus belangrijke vragen:
– wanneer wist de Floriade BV dat er 15 miljoen extra nodig was?
– Waarvoor heeft ze het nodig?
– Waarom is de gemeente als enig aandeelhouder nooit in dit 15 miljoentraject meegenomen? (Als dat wel zo is… oei oei oei.)

En zo zijn er nog tientallen vragen.

Op dit moment zijn de antwoorden op die vragen nog niet gegeven. Dat verbaast mij hogelijk. Het kan niet anders dat die antwoorden er allang zijn. De boel wordt blijkbaar vooralsnog onder de pet gehouden.

Er zijn nu m.i. een paar scenario’s:
1. De coalitie betaalt gul die 15 miljoen (meest waarschijnlijke scenario)
2. De coalitie en het college schuiven de boel op de lange baan. (Optie 2 dus)
3. De Floriade BV moet het doen met de oorspronkelijke 7 miljoen.
4. Er valt een wethoudertje. (Met de huidige coalitie met minst waarschijnlijke scenario)

Vanavond is Het Debat over de 15 miljoen. Ik ben benieuwd welke nooduitgang het college heeft gevonden.
Dat het college met volledige transparantie te werk zal gaan, lijkt niet waarschijnlijk. Daarbij ben ik heel benieuwd of het college vanavond de verslagen van de gesprekken met de Raad van Commissarissen van 1 april openbaar maakt. Als die ook al onder de pet blijven… dan moet ik vanavond een artikel over despotisme gaan schrijven*.

(*Despotisme is een regeringsvorm waarbij één persoon (de despoot) of een kleine groep personen absolute macht heeft, die naar willekeur kan worden toegepast)

Alle mailverkeer over de Floriade van oud-wethouders in de periode 2010-2013 is weg.
Foetsie.
Dat bleek toen ik op 23 december 2018 een WOB-verzoek deed op de mailboxen van de Floriade wethouders uit die tijd.
Op 10 januari 2019 schreef de gemeente als antwoord op het WOB-verzoek: ‘Wij hebben helaas moeten vaststellen dat deze mailomgevingen niet worden bewaard bij de gemeente Almere en ook niet bij de leverancier van de mailomgevingen.”

De Floriade is het meest actuele en spraakmakende item in de Almeerse politiek. Al jaren. Dan is het duister dat e-mailverkeer van wethouders die beleid maakten, die met Floriade-projectontwikkelaar Amvest bijvoorbeeld mailden tussen 2010 en 2013 vernietigd is. Wat hebben de wethouders bijvoorbeeld met Amvest via mail besproken ruim voordat die projectontwikkelaar in 2018 de tender voor de Floriade won?
De journalistieke alarmbellen gaan af.

Hoe gaat zoiets? Wethouder Adri Duivesteijn die begon met de Floriade, stopt in 2013. Ik zie hem turen naar zijn e-mailbox op zijn computer. Dan met een ferme toetsaanslag drukt hij op ‘delete’ Weg e-mailbox.
Of is het op een later tijdstip gebeurd? De gemeente vindt de mailbox van Duivesteijn ‘te hot’ en drukt op ‘delete’. Daar hebben we geen last meer van.
Of was er een ijverige ambtenaar die in een jolige bui op ‘delete’ drukte? Dat lijkt me onwaarschijnlijk.
Of de wethouders hebben de e-mailboxen zelf verwijderd, of een hooggeplaatste in het stadhuis zag een bak ellende hangen als er nog eens een journalist of een raadslid naar de e-mails van de Floriadewethouders zou vragen.

Op 30 juni 2020 meldde het college aan de raad dat de archivering in het stadhuis een chaos was. Daarbij wist het college dus in 2019 al dat de Floriade-e-mails vernietigd waren. Dit blijkt uit bovengenoemd antwoord op de WOB van 10 januari 2019 dat ondertekend is  door het college van Burgemeester en Wethouders.
Omdat de Floriade een lopend project is, had het college dat op z’n minst aan de gemeenteraad – die volop over de Floriade debatteerde en debatteert  – moeten melden.
Of was het ‘wat niet weet wat niet deert’?

In het rapport over de archivering dat het college in juni 2020 aan de raad presenteerde staat: ‘Er zijn geen duidelijke afspraken met afdelingen over het vernietigen en bewaren van informatie. Hierdoor wordt overheidsinformatie (onbewust) illegaal vernietigd of bewaard.’
Dat laatst kan ook nog.
Let op het woord onbewust tussen haakjes. Het kan dus ook nog bewust zijn.

Verder staat er in het rapport: ‘… eigenmachtig vernietigen van informatie, zonder voorafgaande, schriftelijke machtiging van de afdelingsmanager en van de stadsarchivaris is strafbaar.’

Strafbaar?
Wie uit het gemeentehuis moet er nu in maart 2021 zijn biezen pakken?
Of de lik in.

Al een week circuleerde er onder jongeren een filmpje met de oproep om zaterdag 30 januari om 20.00 uur op het Stadhuisplein te gaan rellen.
Dus ik op de fiets om kwart voor acht naar het stadhuisplein.
Het is verlaten.
In de verte fietsen twee agenten langs. Op de Grote Markt staan wat dienders en op het busstation bij het station controleren politiemensen de binnenkomende bussen.
De straten in het centrum zijn verder verlaten.
Er verschijnt een jongen van een jaar op 14 op de fiets, Op het Stadhuisplein leunt hij kleumend tegen een lantaarnpaal.
Hij kwam dus voor niets.
Een jongen met een capuchon op parkeert zijn brommer naast de Bibliotheek. Hij steekt een sigaret op en wacht.
Ook hij kwam voor niets.

Dan loopt een groepje van vijf jongeren het Stadhuisplein op. Binnen tien seconden komen er 6 agenten het plein op. Ik had ze niet zien staan.
“U doet aan groepsvorming, u bent met meer dan twee”, bast een agent.
Een van de jongeren begint te schreeuwen.
Maar geeft dan toch zijn adresgegevens op.
Daarna verdwijnen ze in de McDonalds.

Het is bij negen uur. Het plein is leeg.
Er was geen nieuws.
En is dat dan nieuws?

Als krant waren wij ervan op de hoogte dat er oproepen gedaan waren om maandagavond te rellen in het centrum van Stad. Bewust hebben we dit niet gepubliceerd. We zijn geen pr-bureau voor rellende jongeren.

Maar wel voor mij aanleiding om de stad in te gaan. Enige tientallen jongeren waren naar het Stadscentrum gekomen na een oproep op social media om te rellen. Van 19.30 uur tot 21.15 uur stond ik er tussen.

“Ik heb een aantal jongeren staande gehouden en hun ouders gebeld”, vertelde een agent mij. “Geen van die ouders nam de telefoon op. Bizar.”
Ik sprak vriendelijke jongens die me vertelden dat ze alleen kwamen kijken “want er gebeurt weer eens iets.” Veel van hen waren in de middelbare schoolleeftijd, sommigen hooguit 14 jaar, soms jonger.
Van rellen was geen sprake. Wat vuurwerk en verder hier en daar groepjes die op de sensatie uit waren. Van enig doordacht protest was geen sprake.

Opvallend was de relaxte houding van de politieagenten die volop aanwezig waren. Ze gingen veel in gesprek met de jongeren. Het leek af en toe waarachtig wel gezellig.
Om 20.50 verzochten de agenten aan groepjes jongeren naar huis te gaan: “Heren het is de hoogste tijd om naar huis te gaan.” Tien minuten later was het Stadhuisplein leeg.
De vragen waar ik nu over nadenk is ‘wat vinden die ouders ervan?’ en ‘weten die ouders wel dat hun kind graag naar rellen gaat kijken?’

Ik denk dat veel van die ouders niet weten wat hun kind doet en waar het naar toe gaat. Als je kind een uur voor de avondklok de deur uitgaat stel je daar toch wel even een vraag over. Bij een klein aantal ouders gebeurt dat blijkbaar niet.
Maar laten we het op dit moment in Almere niet groter maken dan het hier is. De overgrote meerderheid van de Almeerse jongeren zat gewoon thuis.

Mijn kinderen werken in het onderwijs en de zorg.
Essentiele beroepen.
Dus de vier kleinkinderen zijn bij ons. Want de scholen zijn dicht.
Opa moet nu thuis-onderwijs geven.
‘Goedemorgen’, zegt de juf om 9.00 uur via de tablet. “We gaan rekenen.”
Opa staat juichend op de banken.
Als stimulans.
Maar kleinzoon kijkt somber voor zich uit.
Juf geeft wat sommen op, maar een aantal kinderen heeft de microfoon nog open staan.
Iedereen kletst er doorheen.
Juf vraagt of de microfoons uit kunnen.
Maar desondanks hoor ik toch nog ouders voorzeggen aan hun kinderen.
“Goed gedaan, Jamy”, zegt de juf.
Maar het antwoord kwam zonneklaar van zijn papa.
Na een half uur is de online les klaar.
En nu?
Kleinzoon laat een brief zien waarin staat wat hij moet doen.
Twee uur rekenen en lezen.
Nu kijk ik ook somber voor me uit.
In de brief staat ook nog een gym-opdracht.
Die lachen we samen weg.

‘Middags is kleindochter aan de beurt.
Verhaaltjessommen.
‘Kees rijdt in 45 minuten 17 kilometer. Hoeveel kilometer rijdt Kees in 78 minuten?’
Verbijsterd kijk ik naar de opdracht.
In 59 jaar is het onderwijs geen spat veranderd.
Als kind begreep ik de verhaaltjessommen niet, als opa nog steeds niet.
Plus dat ik nu het besef heb dat mij volkomen ontgaat waarom je dit soort sommen moet maken.
Dus met de verhaaltjessommen zijn we snel klaar.
En was het de rest van de middag meteen pauze met chocolademelk met dubbel slagroom.

Oordopjes in je mobiel stoppen, paar keer scherm aantikken, beentjes op de bank en luisteren maar. Zo makkelijk is podcast luisteren.
Luister in de auto, tijdens het sporten, wandelen of voor mijn part als je strijkt. Het kan altijd en overal.

Hoe luister je de podcast Politiek Circus? Er zijn meerdere simpele manieren:

Manier 1
Tik in je zoekmachine op je mobiel (of tablet of desktop): Spotify Politiek Circus.
En je ziet de podcast verschijnen. Klikken en luisteren maar.

Manier 2
Gewoon via de website van Almere DEZE WEEK. Klik op het artikel waar de podcast wordt genoemd en klik op het linkje.

Manier 3
De podcastlinks vind je ook op de facebook en twitter van Almere DEZE WEEK.

Een op de vier Nederlanders luistert al podcasts. De een vaker dan de ander. Maar de groep luisteraars groeit explosief.
Dat gebeurt ook bij de wekelijkse Podcast Politiek Circus die Marcel en ik voor Almere DEZE WEEK maken over de politiek in Almere. In 15 minuten ben je bijgepraat over wat er in de Almeerse raadszaal gebeurde.

We hebben inmiddels vier afleveringen gemaakt. Laat van je horen wat je ervan vindt: redactie@almeredezeweek.nl

Luister hier alvast de nieuwste Politiek Circus:

 

Ik schrok vanavond toen het journaal meldde dat de NOS haar stickers van de auto’s afhaalt om minder herkenbaar te zijn. Straalwagens worden van de weg gereden. Journalisten onheus bejegend, geïntimideerd of bedreigd.

Ik ben geen NOS-journalist, maar werk bij een lokale krant. Veel Almeerders kennen me, weten waar ik woon.
Maakt me niet uit.
Maar vanaf morgen ga ik weer met mijn Almere DEZE WEEK-jas door de stad lopen.
Mini-statement.
Ik laat zien dat ik journalist ben van de krant.

En voor iedereen beschikbaar en bereikbaar ben.

Ja, mijn collega Marcel en ik zijn ook onheus bejegend, bedreigd. Ik mocht zelfs onthoofdingsfilmpjes ontvangen: dat moest ook met mij gebeuren. De gaskamers waren nog te goed voor mij. De politie heeft toen snel en adequaat gehandeld.
Vooralsnog kijk ik niet meer eerst over mijn schouder als ik het huis verlaat. Nee… ik doe weer mijn Almere DEZE WEEK-jas aan.
Hier ben ik.
Robert, journalist van Almere DEZE WEEK.
En ik doe gewoon mijn best.

Wij houden van makkelijke en lekkere koffie. Dus mijn vrouw Jessica en ik bestelden online voor 238 euro een koffiemachine bij de Lidl-shop.
‘Wij bezorgen de koffiemachine vandaag tussen 14.00 en 16.00 uur bij u’, meldde Lidl ons vanochtend.
Jessica bleef thuis en ….. ja hoor, de pakketbezorger om 14.05 uur aan de deur.

“Bent u nummer 119?’, vraagt de bezorger en hij laat een pakketje zien ter grootte van een kleine schoenendoos.
“Daar zit geen koffiemachine in”, denkt mijn vrouw nog.
“Wacht”, zegt de bezorger van DHL, “dit is voor iemand anders, ik kom zo bij u terug.”
Mijn vrouw heeft hem nooit meer gezien.
Geen koffie-machine.
Komt er eind van de middag een mailtje van de Lidl:

“Beste Robert, We hebben vandaag geprobeerd je pakket bij je te leveren. Helaas was je op dat moment niet thuis en was bezorging bij de buren niet mogelijk. Je hebt waarschijnlijk een kaart van DHL in je brievenbus gevonden. Met de code op deze kaart kun je op de site van DHL aangeven, wanneer zij weer bij je langs kunnen komen.”

Mijn vrouw ontsteekt in toorn. En dan is het slecht kersen eten.
“Ik heb die pakketbezorger zelf gesproken”, schreeuwt ze. “Bel die Lidl op. Dien een klacht in.”
Die kaart van de DHL zat overigens ook niet in de bus.
Ik bel de Lidl.
“Ja, zegt het meisje van de klantenservice, “ik zie dat u niet thuis was.”
Ik leg uit dat mijn vrouw de bezorger zelfs gesproken heeft.
Het meisje valt stil.
“Waar is mijn koffiemachine nu?”, vraag ik.
Ze weet het niet.
“Hij wordt morgen weer aangeboden”, lacht ze daarna.
“Hoe kan ik daar nu zo zeker van zijn?”, vraag ik.
Dat wist ze ook niet.
“Als dat ding er morgen niet is, wil ik mijn geld van de Lidl terug”, bries ik.
“Daar beginnen wij als Lidl niet aan, u kunt niet terugkomen op uw koop”, bitst ze.
“Dan ben ik dus 283 euro aan de Lidl kwijt”, brul ik nu. “Ik ben jullie sponsor niet. Weet je wat ik koop nooit meer wat bij de Lidl, en ik zorg ervoor dat mijn hele netwerk dat niet meer doet. Ik schrijf er een ronkend stuk over.”
Ze geloofde er niets van en hing op.
Zonder gedag te zeggen.
Ik zet weer koffie met de hand.
En Lidl raakt een hele serie klanten kwijt.

En mijn vrouw Jessica en ik?
Wij beginnen een Instagram: #Aanlidldoenwijnietmeermee.