“Hij heeft het wel zo gezegd, maar niet zo bedoeld”
De directeur van de grote instelling in Almere Stad krijg ik als journalist niet te spreken. De beste man is in vergadering, op vakantie, ambulant, uit huis, even wandelen, aan de telefoon, lunchen of onvindbaar. En dat meldt zijn telefoniste al sinds december 2016. Hij wordt betaald met gemeenschapsgeld. Mijn collega-journalisten weten over wie ik het heb.
De meeste andere grote instellingen in Almere hebben een communicatiemedewerkster of voorlichtster in dienst. Vaak meerdere. Die gaan overal voor liggen of komen met een reclametekst waarin ze vertellen hoe geweldig de instelling is. Maar wat ik wil weten…. daar willen, kunnen of mogen ze dan weer niks over zeggen.
En als ze wat zeggen, dan willen ze vaak eerst de tekst lezen.
Uiteindelijk krijg ik laatst een directeur van een andere instelling zover dat hij een interview wil geven.
De voorlichtster zit erbij – zoals dat bij alle interviews met bobo’s gaat.
Ze waakt.
Ik neem zoals vrijwel altijd het gesprek op. Dan kan ik letterlijk citeren.
Ik stuur de tekst naar de voorlichtster
En jawel, daar gaat de telefoon:
“Zo heeft onze directeur dit niet gezegd”, gaat het communicatiemutsje agressief in de aanval.
“Zal ik het bandje even laten horen?”, vraag ik schalks.
“Dan heeft hij het zo niet bedoeld”, bitst het mutsje.
“Maar wel zo gezegd”, houd ik vol.
“Na het interview heeft hij andere inzichten gekregen”, meldt mutsje.
Dat ik als journalist zoveel invloed op de beleidsvisie van de instelling heb….
“Ik stuur u de gecorrigeerde versie van het interview toe”, meldt mutsje.
Ondanks het bestaan van het bandje heeft de directeur vrijwel alles niet zo bedoeld. Er zijn ruim 25 wijzigingen.
Inclusief nieuwe spelfouten.
Marco de Kat (Leefbaar Almere): “Eh, ja, na deze discussie van zoeven vraag ik me af of dit het moment is om een vrij geniale mening los te laten, ehm, want eh, even los van alle juridische toestanden die we hier hebben, gaat het hier natuurlijk ook over veel creativiteit om problemen op te lossen waarbij marktpartijen nodig zijn, waarbij we misschien zelf wat moeten bijdragen, of dat de marktpartijen iets moeten ophoesten, waarbij er ook nog een eh, ehm, eh, waarbij er ook nog een moeilijkheid is om een balans te vinden tussen zeg maar innovatie, experimenteren, eh, ten op zichte van maakbaarheid van dingen, wenselijkheid van dingen, zekerheden voor bewoners die daar nu in de buurt wonen, daar, eh, dat is altijd een moeilijke balans, dat idee had ik al een beetje toen ik het, eh, alle werkjes aan het doorlezen was, eh, en ik heb niet het idee dat er in een van de teksten en voorstellen die voorliggen, dat mij op termijn iets in de weg staat, waar ik nu tegen zou moeten zijn, of terwijl eh, onze creativiteit is denk ik dat we, zeker als ik het woord voer, eh, een sterker punt van mijn partij dan ik het juridisch doe, die kan ik op z’n vroegst kwijt eigenlijk bij het ontwikkelingsplan, want nogmaals ik zie niks in dit voorstel wat me stoort of waar ik van alles mee kan, dat komt normaal gesproken in het bestemmingsplan ook niet, het gaat voor ons dus over het ontwikkelingsplan, de uitwisselingsopgave, de financiële gevolgen, de invloed van de marktpartijen, dat is eigenlijk hetzelfde verhaal dat ik net gehoord heb, en ik heb ten op zichte van dat verhaal, waar ik iets over wilde zeggen niets nieuws gehoord. We begrijpen elkaar denk ik, dus misschien kan het zo zijn dat we eh, dat ik nog wat roep, eh of in discussie ga ergens over, maar ik denk dat ik er wel uit ben zo, voor het moment, dank u wel.”
Loop ik met een kennis uit Heerenveen ’s avonds over de Espanade richting de schouwburg. Ik roem de Almeerse architectuur, het theater, verhaal over het Weerwater en alle prestaties die we als stad geleverd hebben. We zijn als stad iconisch!!
“Paw Paw”, komt een gozertje mijn klas binnen.
Ondanks de dreigende nucleaire oorlog toch maar verder gegaan met mijn column-verzameling doorspitten om tot een selectie te komen van 150.
Ik dacht, makkie. Effe mijn columns bundelen tot een boekie en het nageslacht kan zich nog jaren ergeren aan mijn ‘stukkies’.
Voordat je deze blog leest, raad ik je aan eerst even op deze link te klikken 
