Blog Robert Mienstra

Mijn hemel.
Wat is er aan de hand in Almere?
Ik maakte voor Almere DEZE WEEK TV een filmpje over het restaurant Atlantis dat begin december verhuist van het Archerpad in Haven naar Poort bij het topsportcentrum: http://adwtv.nl/2017/09/16/altlantis-verhuist-naar-poort/

Binnen 5 minuten na publicatie op www.adwtv.nl, op www.almeredezeweek.nl en op www.facebook.com/almeredezeweek ging het in reacties over de Floriade. In het filmpje wordt dat begrip nul keer genoemd. Bedrijfsleidster Lin vertelt alleen maar enthousiast over het restaurant en haar droom.

Binnen no time was het filmpje honderden keren bekeken. Heel veel likes. Maar ook hier en daar gemekker. Met name door Tante Truus en Ome Tinus van om de hoek.
Over godbetert de Floriade.

Tja. Tante Truus en Ome Tinus uit Almere zijn veel betere journalisten dan wij, veel betere wethouders dan de zittende, veel betere raadsleden dan die ze zelf gekozen hebben. En ook veel betere koks. Tante Truus en Ome Tinus kunnen samen de stad regeren met hun linker arm vastgebonden op de rug. Sterker nog… Rutte, ga naar huis. Tante Truus en Ome Tinus uit Almere klaren de klus wel.
De wereld redden… bel Tante Truus en Ome Tinus. Fluitje van een cent voor hen.

Almere kan rustig gaan slapen. Tante Truus en Ome Tinus passen op de zaak.
En dat doen ze op facebook.
Ome Tinus in zijn witte hemdje, gespannen over zijn bierbuik. Tante Truus in haar werkschort met de spruitjes op schoot.
Samen aan de keukentafel.

De Urban Greeners op het eiland Utopia in het Weerwater liggen onder vuur. Nergens is nog zo’n beetje een vergunning voor. Maar hun kas staat er al. Er wordt getimmerd, gezaagd, gebouwd, gewoond, gewerkt en geplant. En Almere staat op de achterste benen over de illegale activiteiten van deze nieuwe ‘hippies’ zoals Toon van Dijk van de PVV hen fijntjes noemde.

Die hippies vallen onder de Floriade BV. Jongeren die in hun enthousiasme met van alles bezig zijn en gewoon doen: vergunningen of geen vergunningen. Maar de boel goed regelen… tja.

Iedere grote stad heeft wel een subcultuur van jongeren. Meestal in een gedoogzone. Zo is Ruigoord in Amsterdam ook ooit begonnen. Maar… doe je het onder de vlag van de Floriade in Almere, dan zijn de rapen gaar. Het is ook niet zo handig om je zaakjes niet volgens de regels te doen, zeker als het om de Floriade gaat. Je ligt onder een vergrootglas. Maar ja, je bent jong, naïef en je wilt wat. Had hier de Floriade BV niet voor voldoende begeleiding moeten zorgen? Weten die jonge gasten veel. Die doen gewoon.

Almere heeft subculturen van jongeren nodig. We hebben de bushokjes-subcultuur. Die wil niemand, want die gasten slopen. Nu is er eentje die niet sloopt, maar bouwt…. en hop, heisa in de tent.

Soms is het goed om achter jongeren te gaan staan, hen een handje te helpen en niet te laten verzuipen.

“Ik heb de cake zelf opgegeten en de vijl die er voor je in zat weer in de gereedschapskist van mijn man gedaan”, schrijft Leny me nadat Almere DEZE WEEK de rechtszaak die de voormalige lokale omroep tegen de krant had aangespannen op afstand had gewonnen.

Het was de tweede keer dat ik te maken had met een juridische procedure. Jaren geleden werd ik persoonlijk voor de Raad voor de Journalistiek gedaagd vanwege een column. Een klinkende overwinning was mijn deel. De eiser, de VVD, vertrok met de staart tussen de benen uit de zaal.

Gisteren kwam het bericht dat de voormalige lokale omroep haar rechtszaak  tegen mijn krant Almere DEZE WEEK op afstand had verloren. We proosten op de redactie met een biertje op deze afloop, en schreven daarna meteen weer stukkies. Over tot de orde van de dag. “We hebben ons vak als journalist goed uitgeoefend”, stelde een college nog wel tevreden vast.

Nog even over die cake. Ik heb zoveel cakes en taarten met vijlen erin aangeboden gekregen, dat ik in de lik wel een bakkerswinkel en een ijzerwarenzaak had kunnen beginnen.
Helaas zit er voor de heren boeven nu geen massale ontsnapping meer in.

Lune-Claire van 5 is ziek. Snotverkouden.
“Blijf jij maar een dagje thuis”, zegt mama Chantalla
Laat nou net de schoolfotograaf op die dag komen.
Mama in alle staten.
Ze belt  de school.
“Die schoolfotograaf moet op een ander moment komen, Lune-Claire is ziek.”
“Mevrouwtje, daar kunnen we niet aan beginnen, het rooster van de fotograaf zit bomvol”, antwoordt de conciërge.
,,Weet u hoe het voelt als je dochtertje van 5 elke dag bij binnenkomst in de klas naar de foto kijkt en vraagt ‘mama, waarom sta ik hier niet op?’ Dat kun je niet aan een kind uitleggen”, snikt mama Chantalla.

Nu het Haagse geval.
Ik citeer het AD:

‘De islamitische moeder die een schadevergoeding eiste van de Haagse Maria Montessorischool omdat haar kinderen door het offerfeest niet op de klassenfoto staan, krijgt 500 euro schadevergoeding toegewezen van de rechtbank Den Haag.

De Haagse moeder sprak tijdens de rechtszaak in mei emotioneel over de zaak. ,,Weet u hoe het voelt als je dochtertje van 5 elke dag bij binnenkomst in de klas naar de foto kijkt en vraagt ‘mama, waarom sta ik hier niet op?’ Dat kun je niet aan een kind uitleggen’’, zei de Haagse moeder snikkend tijdens de zitting in Haagse rechtbank.’

Mopperend probeert mijn vrouw Jessica de automatische toegangs-zijdeur van de flat te sluiten.
Maar even zo vrolijk zwaait hij keer op keer weer open.
Een buurman schiet te hulp.
Er blijkt een schroef in de sponning gedraaid te zijn, waardoor de deur niet meer dicht kan.
Typisch gevalletje van een set-up.

Nu zwerven er de laatste tijd vreemde snuiters rond de flat. Een paar hebben ook al enkele keren overnacht in een kleine auto op de parkeerplaats.
Politie kon niets doen “want er zijn geen strafbare feiten.”
De Whatsapp-groep van de flat is meer dan alert.
Vreemde snuiters hangen rond bij de garagedeuren.
Vreemde snuiters hangen rond achter het dijkje van de flattuin.
Vreemde snuiters wandelen ’s avonds heen en weer terwijl ze omhoog kijken naar de flat.
Vreemde snuiters keren op hun schreden terug als ik in de nachtelijke uurtjes mijn woeste hond uitlaat.
Een vreemde snuiter verstopte zich ‘s avonds laat in de bosjes bij de GGD.
Tja, vanuit een flat van 15 hoog blijft niets onopgemerkt in Almere.

En vandaag ging de grote toegangsdeur van de flat niet meer dicht.
Heren petjes… mijn bloeddorstige hond kan niet wachten….

Ik deed een oproep op Facebook om een top-100 te maken van werkzaamheden die leerkrachten verrichten naast het voor de klas staan. De onderwijzers kwamen tot 73 punten.
Er deden ook enkele VO-leraren mee aan het onderzoek.

We hebben de 100 niet gehaald. Conclusie: leerkracht zijn is een makkie.

1. ’s avonds helpen bij de oud papier inzameling
2. Meelopen met de avondvierdaagse.
3. Rapporten maken
4. Huiswerk nakijken
5. Oudergesprekken
6. Lessen voorbereiden
7. Agressie van ouders ondergaan
8. Open avonden
9. Schoolzwemmen
10. Bijscholen
11. Fietsexamen
12. Nieuwe administratieve voorschriften leren
13. Eindmusical voorbereiden
14. Versieren voor sinterklaas, voor Kerst, voor Pasen
15. Vergaderen met de Medezeggenschapsraad
16. Vergaderen voor Sint, Kerst of Pasen
17. Individuele beoordelingen invullen.
18. Vergaderingen met leerkrachten
19. Studiedagen
20. Begeleiding/voortgang/beoordeling kinderen met rugzakjes
21. Begeleiding/voortgang beoordeling kinderen met gedragsproblemen
22. Overleg met schoolpsychologen/remedial teachers
23. Contact met vele instanties.
24. Themaweken
25. Fancy fair organiseren
26. Activiteiten coördineren
27. Mailtjes schrijven
28. Mailtjes van (soms boze) ouders lezen en beantwoorden
29. Roosteren
30. Overdrachten schrijven voor de andere groepsleerkracht
31. Oppassen tijdens je eigen lunchpauze (in verband met het continuerooster, dat op de meeste scholen is/wordt ingevoerd en kinderen niet meer thuis eten)
32. Opruimen na activiteiten
33. Drie dagen op kamp
34. Reizenweek
35. Schoolreisjes
36. BHV-nascholingen
37. Schoolvoetbal organiseren
38. Excursies naar musea
39. Leerlingvolgsysteem invullen (bijna elk uur)
40. Tafeltjesavonden/ ouderavonden (soms drie in een week)
41. Diploma-uitreikingen
42. Surveilleren op schoolfeesten
43. Overleg met Passend Onderwijs
44. Overleg met hulpverleningsinstanties
45. Handelingsplannen schrijven die in de la verdwijnen
46. Klassenfeesten helpen organiseren
47. Kennismakingsdagen organiseren
48. Leerlingen vaak ontbijt geven
49. Leerlingen thuis brengen die niet door ouders worden opgehaald
50. Boodschappen in het weekend doen voor kamp
51. Stagiaires begeleiden
52. Surveilleren in je eigen pauze
53. Week eerder beginnen in zomervakantie (welke werknemer doet dat nou)
54. Gewoon elke dag overwerken
55. Fietsen repareren als ouders dat niet doen
56. Kinderen om half acht opvangen omdat ouders ze dan voor de school neerzetten.
57. Overleg met de ouderraad
58. Mijn lokaal schoonmaken (doen kantoormensen toch ook niet op hun werkplek)
59. Bijhouden schoolwebsite en klassenwebsite
60. Magazijnen opruimen
61. Verhuizen van lokaal als je weer een ander lokaal krijgt (mijn rug!!)
62. Sponsorlopen organiseren
63. Af en toe ’s avonds huisbezoeken
64. Surveilleren bij de bushalte, ’s ochtends en ’s middags
65. Papierprikken met leerlingen rondom school
66. Als ik boodschappen doe, koop ik ook vaak spulletjes voor school (uit eigen zak)
67. ’s Avonds telefoon opnemen van ouders die bellen of appen
68. ’s Avonds en in het weekend werk afmaken dat ik in schooltijd niet redde
69. De schoolleiding verwacht dat ik elke avond en in het weekend mijn schoolmail controleer
70. Excursies (en nu ben ook ik nog eens persoonlijk verantwoordelijk)
71. Flessenacties voor goed doel
72. Schooltuin rondom school bijhouden
73. Materialen bestellen en daar de administratie van doen (vaak zelf voorschieten)

De afstand van de politiek naar de inwoners van Almere is onoverbrugbaar groot. Ik ben ervan overtuigd dat als we een willekeurige groep wijkbewoners uitnodigen bij bijvoorbeeld een onderwerp als ‘Jeugdzorg’, dat na 10 minuten de ene helft van de publieke tribune zit te snurken, en de andere helft zijn facebook zit te checken en Candy Crush zit te spelen. De politieke markt… die gaat iedereen boven de pet.

De voorzitter: “Ik laat alle partijen aan het woord, ik begin ter rechterzijde, mevrouw DeSumma van de SP, u heeft het woord.”
DeSumma: “Dank u voorzitter.”
De voorzitter: “Ah, mevrouw DeSumma, ik onderbreek u, meneer Benard van de ChristenUnie heeft een verduidelijkingsvraag.”
Benard: “Dank u voorzitter.”
Voorzitter: “Dit was de eerste termijn, dan is nu het woord aan de portefeuillehouder.”
Portefeuillehouder: “Dank u voorzitter.”

De rest van de beraadslagingen laat ik weg. Geen touw aan vast te knopen.
Meer kan ik niet maken van de politieke markt in het stadhuis in Almere. Het sjabloon is altijd hetzelfde en de dossiers meestal te technisch, te ingewikkeld en voor veel fractieleden ligt de lat vaak te hoog.

Kans voor open doel
Vorige week kon de bal wel een keer hoog in de touwen. De PVV diende een motie van wantrouwen tegen het college in. De Floriade is te duur, dus het college moest maar opzouten.
De collegepartijen hielden hun mond. Hadden blijkbaar geen mening. Het was dé kans om aan de burgers klip en klaar duidelijk te maken hoe zij in de Floriade staan. Ze hadden massaal hun steun aan de Floriade en college kunnen geven, als een glasheldere samenvatting van hun standpunt over de wereldtuinbouwtentoonstelling.

Het verwijt van de VVD was dat de PVV de motie indiende voor media-aandacht.
De collegepartijen hadden de publicitaire bühne kunnen bestormen. Gehakt van de motie en de PVV kunnen maken. Bal in het dak van het doel kunnen jagen.
Maar men zweeg.

Reageren kan op www.facebook.com/robertmienstra

Vandaag houden de leraren in het basisonderwijs een prikactie. De scholen beginnen een uur later. Da’s dus nog meer vrij voor al die juffies.

Basisschoolleraren moeten niet zeuren. De hele dag staat de koffie klaar, de school puilt uit van de hulpouders, ouders gaan mee op kamp, op sportdag, naar de theatervoorstelling. Het is dus andersom. Als die ouders er niet waren, kon de school dicht.
Leraren moeten niet zeuren. Ze hebben de beste CAO van alle beroepsgroepen. Heb ik die ellenlange vakanties al genoemd? En vergeet het vaak overdreven kerstpakket niet.

Nee, dan ik. Ik werk in VO. Dat staakt vandaag niet. In het VO niks aan de hand. Riante salarissen, het beroep wordt hogelijk gewaardeerd. Ouders staan applaudisserend aan de poort als ik binnen kom. Delen bloemen uit. En heb ik de eigenlijk veel te lange vakantie al genoemd?

Ik zit vandaag gewoon om acht uur al in mijn klas gezellige aanmoedigende mailtjes van ouders te beantwoorden, haal mijn voicemail leeg van ouders die me de avond te voren hebben gebeld, en o ja, al die aanmoedigende appjes… hoe vrolijk kan je de dag beginnen. Mij hoor je niet klagen. Ik staak niet.

Steunbetuigingen voor niet-staken kunnen naar mailto:mail@robertmienstra.nl

Het is er, het bestemmingsplan van de Floriade.
Maar wie gaat dat helemaal lezen? Het is 2332 bladzijden.
Simon Carmiggelt schreef ooit aan een vriend: “Sorry, dat ik je een lange brief schrijf, maar ik heb geen tijd om een korte te schrijven.” Kort schrijven is veel moeilijker.

Tante Truus en Ome Tinus zijn de ijkfiguren van mijn krant Almere DEZE WEEK.
“Kijk nou eens Tinus, het bestemmingsplan van de Floriade is er.”
“Ha fijn, Truusje, zet jij even thee dan print ik het uit.”
“Ik heb er nog lekkere koekjes bij. Maken we het gezellig.”
“Truus!!!! Zet maar bier koud. Het is meer dan 2000 bladzijden lang.”

Dit gebeurt echt niet. Tante Truus en Ome Tinus weten niet eens dat het bestemmingsplan er is.

Ik vraag me af hoeveel mensen dat hele plan nauwkeurig gaan lezen. Ja, een paar raadsleden met tijd over, maar vast niet allemaal. En hoeveel inwoners?

Ik heb het bestemmingsplan op de social media ook niet langs zien komen. Wie van de straat wil zijn en het leven moe is: https://almere.raadsinformatie.nl/vergadering/125908/Te%20agenderen%20stukken%2025-06-2017?

Komende week komt op mijn blog een meerkeuze-toets over het bestemmingplan.
De beste drie inzendingen krijgen de CD-box ‘De beste 100 Nederlandse liedjes.’
Als er al drie mensen zijn die het helemaal gelezen hebben, woord voor woord.

Telefoon op de redactie.
“Ja, ik wou effe weten waarom u niet heb teruggebeld?”, klinkt het dreigend.
“Met wie spreek ik?”, vraag ik.
Er klinkt iets onverstaanbaars wat ik uitleg als Vbfrinhe.
“Meneer Vbfrinhe”, zeg ik, “waar gaat het over?”
“Ik heb een stukkie ingestuurd over de Bingo”, zegt Vbfrinhe (hij spreekt het uit als Bincho), “en waarom krijg ik daar geen interview over?”
“Meneer Vbfrinhe, we krijgen hier ruim 100 mailtjes per dag, ik kan toch niet…”, probeer ik.
“Klets niet man”, onderbreekt Vbfrinhe. “Dit is zo’n mooie Bincho. Iets voor de voorpagina.”
“Sorry meneer Vbfrinhe”, zeg ik, “gaan we niet doen.”
“Wat is dit voor een krant”, schreeuwt Vbfrinhe. “Ik wil een interview, desnoods telefonisch.”
“Misschien een korte aankondiging op pagina 53”, zet ik Vbfrinhe op zijn plek.
“Ik ga naar een andere krant”, brult Vbfrinhe.
“Heel goed”, zeg ik, “ik heb hier het nummer van de NRC voor u.”
En weg is Vbfrinhe.