Blog Robert Mienstra

Iedereen heeft verstand van voetbal en van media.

In Nederland zijn er 16 miljoen bondscoaches en 16 miljoen journalisten. Iedereen heeft verstand van voetbal en van nieuws. Da’s leuk en goed. Maar degene die het nieuws in een journalistiek medium brengt, heeft wel een extra verantwoording.

“Het is altijd een lastige. Politici, ambtenaren maar ook andere betrokkenen zijn niet te beroerd om anoniem nieuws met de krant te delen. Als ze perse niet willen dat hun gedeelde nieuws in de krant komt, dan respecteren we dat eigenlijk altijd. Soms beschermen we privacy, soms doen we het zonder naam omdat we anders het nieuws niet hebben. Het is altijd een moeilijke afweging. We doen het overigens zelden.”

 
Dit schreef ik een lezer op facebook die vroeg waarom we de namen van de bronnen niet hadden vermeld in onze artikelen in de edities van Almere DEZE WEEK van 14 juli en 1 augustus over zaken betreffende Waterhout en jachthaven Haddock. D66 en PvdA vonden dat er gelekt was uit de politieke markt. Wat de krant overigens nooit zo gemeld heeft. Wij hulden ons in stilzwijgen. Berenschot kreeg van de gemeente de opdracht een onderzoek uit te voeren van 15.000 euro, een onderzoek dat uiteindelijk niets opleverde.

“Dit mag niet in de krant, hoor”. Dat is ook een uitspraak die ik vaak krijg. En ook hier respecteer ik dit vrijwel altijd. Maar dan ben ík niet te beroerd om te kijken of ik andere bronnen kan vinden die het nieuws bevestigen. De oorspronkelijke bron blijft dan buiten schot. En ik heb vertrouwen niet geschaad. Journalistiek is soms keihard, maar we moeten het menselijke ook niet uit het oog verliezen.

Toen de privacy van burgemeester Franc Weerwind op straat lag, hebben we er bij Almere DEZE WEEK bewust voor gekozen daar niks mee te doen. We hebben er geen letter over geschreven, terwijl de lekken ons om de oren vlogen. Pas als het politieke consequenties had gehad, dan waren we los gegaan. Maar die waren er niet. Case closed.

Alles in de journalistiek is een keuze, een afweging. Regelmatig hangen mijn vingers wel jeukend en twijfelend boven het toetsenbord. En dan komt die extra verantwoording als journalist bij mij boven drijven: weer een lastige keuze op mijn bordje.

Vrijdagmiddag 15 december was ik met stomheid geslagen.
In de burgerzaal zie ik een volksdansgroep een boerenklompendans doen, compleet met melkemmertjes aan de schouders, voor een volle tribune.
De dag nadat de raad verboden heeft dat de Nederlandse vlag in de raadzaal komt, staan er wel drie vlaggen in de burgerzaal. Met een een hotseknots boerenklompendans er bij.
Dit lijkt op minachting van de raad.
Onder toeziend oog van de burgemeester, de voorzitter van de gemeenteraad.
Het bleek de naturalisatie-ceremonie te zijn voor mensen die de Nederlandse nationaliteit hebben verkregen.
Om dat te vieren doe je dus in de raadzaal een boerenklompendans onder de Nederlandse vlag.

De klompendans als examenwerkstuk van de inburgering.
De vraag is, wie hier tot op het bot beledigd wordt.
De genaturaliseerden? “Goedemiddag, dit is het echte Nederland.”
Zij zaten er bij alsof ze water zagen branden.
De Nederlanders? De klompendans is het symbool van ons land?

Ik stel voor om iedere politieke markt op donderdagavond te beginnen met deze klompendans.
Alle dames en heren politici in boerenkleding en op klompen.
Burgemeester Weerwind begeleidt als voorzitter van de raad het ritueel op een trekzak.
De klompendans is formeel een paardans.
Politiek verworden tot seks.
Leuk om te zien wie het met wie doet in de Almeerse politiek.
En dan staat de Nederlandse vlag er toch.

“Robert”, klinkt het luid, “Robert Mienstra.”
Ik loopt zaterdag in Stad voor de Action, langs een groepje dat door de gewone Almeerder vaak aangeduid wordt als ‘zwervers’ en door de gemeente en politie als ‘verwarde personen.’
Meestal loop ik er strak voor me uitkijkend langs.
Opdringerig wordt er soms om een sigaret gebedeld, vaker om geld.
‘Ga maar werken voord de kost’, denk ik dan, ‘dat doe ik ook’.

“Meneer Mienstra”, roept een van hen.
Verroest, denk ik. Da’s Ahmed. Die heb ik jaren geleden in de klas gehad op de middelbare school in Haven.
Ahmed toont mager, is gekleed in een dun shirtje. Zij huid ziet er verdord uit. Lange vieze haren.
Moeizaam lopend komt hij op me af.
“Ahmed”, zeg ik geschokt, “wat is er met jou gebeurd?”

In de klas was hij een levendig jochie met een kort lontje. Waar ik altijd met hem vreselijk om kon lachen.
“Der is er maar één hier op school waar je mee mag vechten”, zei ik altijd tegen hem als hij weer eens iemand te lijf wilde gaan.
Dan keek hij me vragend aan.
“Je mag alleen met mij vechten”, zei ik dan. Waarop hij me altijd grijnzend de hand schudde.
“Met jou nooit, meester”, zei hij dan en droop meestal af.
Ahmed haalde zijn diploma.

Ik vraag hem hoe het zo gekomen is dat hij hier staat te bedelen.
Er volgt een verhaal van misbruik, overleden ouders, mislukte baantjes en uiteindelijk torenhoge schulden met afgesloten verwarming en elektriciteit en gebrek aan eten.
“Laat je helpen”, zeg ik hem, “ga naar de huisarts, naar de GGD of zo.”
“Ik ben niet verzekerd”, zegt Ahmed, “kan ik niet betalen, ik heb niks. Ik ben ziek, heb honger, geen telefoon, geen computer, ik heb alleen mijn rugzakje met mijn verslag.”
“Verslag?”, vraag ik.
“Ik ben mijn hele leven aan het opschrijven”, zegt hij. “Om te zien wat er met me gebeurd is.”

Ik geef Ahmed 4 euro.
“Meester, ik wil geen geld van u”, zegt hij bibberend. “U heeft me al leren schrijven.”
“Dit is wisselgeld”, zeg ik. “Jij belooft me dat je naar de GGD gaat om hulp te vragen. En als tegenprestatie bel je me dan daar op om een afspraak met mij te maken om mij jouw verlag te laten lezen. Net als vroeger.”
Ahmed kijkt me stil aan.
Dan omarmt hij me langdurig, en strompelt weg.

Zo komt dat verwarde bestaan ineens heel dichtbij.

“U komt er niet in”, zegt een beveiliger tegen me als ik naar het Weerwatereiland wil om verslag te doen van het planten van de eerste Floriadeboom.
“Natuurlijk wel”, zeg ik, “ik kom verslag doen voor Almere DEZE WEEK”
“Heeft u een officiële uitnodiging?”, klinkt het bars.
Die heb ik niet.
“Maar ik heb me wel bij de gemeente aangemeld”, zeg ik.
“U komt er niet in”, klinkt het weer.
“Dan ga ik weer naar de redactie en schrijf een ronkend artikel dat de pers geweigerd is bij dit Floriadefestijn”, zeg ik.
“U doet maar”, zegt de man.

Ik laat de man mij NVJ-perskaart en mijn politieperskaart zien.
“Maakt niet uit, u komt er niet in”, gromt de beveiliger.
Het is voor het eerst van mijn leven dat ik als journalist ergens wordt geweigerd.
Ten einde raad bel ik een ambtenaar van de gemeente.
Hij leidt mij langs de beveiliger, met in mijn kielzog andere pers.

’s Avond praat ik er over met een journaliste van een landelijke krant.
“Heb je je perskaarten wel laten zien?”, vraagt ze.
“Zeker”, knik ik.
“Als mij dit overkomt, dan bel ik meteen de NVJ* ”, zegt ze. “Die maakt dan onmiddellijk stampij op hoog niveau. En dan laten ze je echt wel binnen zonder dat je een ambtenaartje hoeft te bellen.”

“Volgende keer ga je weg”, zegt mijn vrouw Jessica als ik thuis kom. “Hebben we eindelijk eens een relletje rond de Floriade.”

*Nederlandse Vereniging van Journalisten.
Kaartnummer maar effe geblurd.

Zo af en toe publiceer ik een dagboekje over mijn werkzaamheden als journalist. Vandaag over Henk Smeeman. Met een column over hem uit april 2000.

Henk Smeeman 2017

Niks blijft geheim in Almere.
Voor journalisten zeker niet.
Maar ook die maken fouten.
Ik interviewde zaterdagochtend 25 november in het geheim Henk Smeeman, oud-VVd’er en oud-wethouder en nu woordvoerder van de nieuwe partij AlmereAnders18.
Dat interview deed ik in ANNO.
Foutje.
Niks geheim, want we werden gespot.
Wat moet die Mienstra met Smeeman aan de koffie.
Smeeman, tja.
“Die man kan met één arm op zijn rug gebonden in zijn eentje nog de stad besturen”, placht oud-collegajournalist Bart Vuijk bij het Dagblad van Almere te zeggen.
Ik moet zeggen, het interview was een verademing.
Boter bij de vis. Heldere taal.
“Henk, wil je het interview nog lezen voor plaatsing”, vroeg ik voorzichtig.
Smeeman is een klasbak.
“Ben je gek”, lachte Smeeman, “natuurlijk niet.”
Op zich is dat al ongewoon revolutionair in de Almeerse politiek.

Henk Smeeman 29 april 2000, Dagblad van Almere

“Laatst zei ik tegen jou dat ik Smeeman de slechtste wethouder vond”, zegt buurman Karel.
Ik knik.
“Maar dat trek ik in”, staat Karel op. Hij stommelt de keuken in.
“Hoezo?”, roep ik boven het rammelen van de flessen uit.
“Der zijn der die slechter zijn dan hij”, grijnst Karel.
“Hij heeft dus iets goed gedaan”, concludeer ik.
“Het is moeilijk toegeven, maar…. inderdaad”, zegt Karel.
Vragend kijk ik ‘m aan.
“Je weet hoe ik over die Grote Markt met dat podium denk”, schudt Karel het laatste schuim uit z’n flesje.
“Een ballentent”, knik ik, “slap zooitje.”
“Die wethouder is het eindelijk een keer met me eens”, knikt m’n buurman serieus. “’Ik moet en ik zal het Europees kampioenschap voetbal op dat scherm’, heeft Smeeman tegen die horeca-ondernemers geschreeuwd. ‘En een tribune op de Grote Markt. En als jullie het niet doen, dan doe ik het wel zelf… en toen sloeg ie met z’n vuist zo hard op tafel, dat burgemeester Ouwerkerk verschrikt om een hoekje kwam kijken of het niet wat kalmer aan kon.”
Karel is vol enthousiasme gaan staan. “En nou gaan die obers toch dat voetbal op het scherm uitzenden, en een tribune bouwen. De enige tribune in Nederland die niet drooggelegd wordt. Integendeel.”
“Smeeman weet wel van aanpakken”, beken ik nu ook voorzichtig.
“Die man heeft ballen”, stelt Karel.
‘Hoe vinden die horeca-ondernemers het eigenlijk?’, vraag ik.
“Klote”, grijnst Karel.

(Op de Grote Markt stond destijds een enorm ‘podium’ waaraan een groot scherm kon worden opgehangen. Horeca-ondernemers wilden dat scherm niet).

“Hoe halen jullie het in je hoofd om de Floriade terug te brengen tot ‘het F-woord’. Daarmee stellen jullie het evenement in een negatief daglicht”, briest een politicus tegen Marcel en mij.

Zoals gebruikelijk bieren Marcel en ik na een politieke bijeenkomst in Café op 2. We hebben net het eerste verkiezingsdebat voor de gemeenteraadsverkiezingen 2018 in de nieuwebibliotheek achter de rug en daar hoort cafébezoek bij.
Marcel verordonneerde bij het debat dat het ‘F-woord’ pas bediscussieerd kon worden als hij daar het sein voor gaf.”

“Het was een grapje hoor”, zegt Marcel. “Cabaret. Net zoals we het coffeeshopbeleid benoemden als ‘Blowing Green City’. De Floriade wordt Growing Green City genoemd,  Humor.”
“Dat is geen humor”, blaast de politicus, “jullie nemen – door de Floriade terug te brengen tot het ‘F-woord’ – stelling in. Jullie beoordelen als journalisten de Florida negatief.”
“Humor, joh”, zeg ik nog eens.
De ogen van de politicus bliksemen.

“Nou breekt mijn klomp”, zeg ik tegen Marcel, “dat vage burgercollectiefje tegen de Floriade vindt dat we als journalisten vóór de Floriade zijn, en deze politicus vindt dat we tégen de Floriade zijn.”
“Dat betekent dat we het goed doen”, zegt Marcel. “Als journalist hebben we geen mening. We schrijven alleen maar op wat we horen en zien. ”

De politicus beent boos weg.
Marcel en ik proosten lachend.
En wenken het meisje voor een nieuwe ronde.

Het ADW/BIEB-verkiezingsdebat is er aanstaande zaterdag 11 november voor de politieke partijen om zich aan Tante Truus en Ome Tinus te presenteren en met hen in debat te gaan.
Er vallen stemmen te winnen.
Tante Truus en Ome Tinus wilden graag naar het debat.
Maar, ze visten achter het net.

Eén politieke partij reserveerde twintig kaarten.
Twintig!!
Snap je er dan echt helemaal niks van?
De elite die de elite toejuicht?
Gelukkig hebben we 16 van de 20 kaarten van die partij kunnen terugvorderen.
Om beschikbaar te stellen aan de echte kiezers.
En zo hebben we voorkomen dat Beijer&Mienstra die partij en plein public in de bieb live zouden fileren.
De buren van Tante Truus en Ome Tinus willen ook naar het debat.
Ze smeken ons om kaarten.
Dus, andere partijen die kaarten voor zichzelf hebben gereserveerd…. teruggeven….dat kan nog.
Neem maar contact met me op.
En stel je zelf de vraag: “waarom ontneem ik de kiezers hun inbreng?”
Dat is nou precies het verwijt van de kiezer aan jullie.

Ik word vorstelijk betaald door de gemeente Almere om middels krantenartikelen de Floriade naar ongekende hoogtes op te stuwen. Dat blaat een anti-Floriade burgercollectiefje op social media.
Een aanhanger van de partij AP/OPA meldt zelfs dat er sprake is van omkoping en vriendjespolitiek.

Oei. Omkoping.

Da’s een juridisch interessante uitspraak om te doen over de pers. En vooral over mij. Daar ga ik eens over nadenken. Hier moet toch een leuk schadevergoedinkje in zitten.
Het burgercollectiefje tegen de Floriade schudt overigens nu op zijn grondvesten. Er dreigt een scheuring. Dinsdag verscheen een lid van dat clubje op de redactie. Hij vond de beschuldigingen ook wel wat ver gaan.

Jammer. Heel jammer zou dat zijn.

Een leuk schadevergoedinkje is namelijk altijd welkom. Klein kort gedingetje en Robbie stroomt nogmaals binnen. Leve de Floriade.

Jazeker. De ongekend felle pro-Floriadecampagne van ADW is goed betaald. De redactie rijdt inmiddels in snelle door de gemeente betaalde BMW’s. En de gesloten enveloppen met Contanten in grote coupures stromen binnen.

Maar een leuk zeewaardig zeiljacht moet er toch ook nog wel inzitten.
Dus ik roep het collectiefje op te volharden in de beschuldigingen dat de inhoud van mijn artikelen en columns door de gemeente gekocht en betaald is. En vooruit, dat ik omgekocht word door raadsleden en wethouders. Toe maar.

Collectiefje, sluit de rijen, val niet uiteen. Beschuldig mij!!
Ik wil dat zeewaardig zeiljacht.

Een aantal Almeerse gemeenteraadsleden (met name ter linker zijde) vindt de journalistiek in Almere maar niks. Omroep Flevoland en Almere DEZE WEEK bakken er weinig van, vinden ze.

Nou weet ik wel dat als iemand zijn eigen mening niet terugvindt in een krant, dan is die krant meteen een slechte krant.
Een omroep die een kritische kanttekening maakt bij gemeentelijk beleid…. da’s een slechte omroep, tenzij het weer in het eigen politieke straatje past.
Iedereen wil zijn eigen opvatting in de pers bevestigd zien.
Roeptoeterende facebookers en twitteraars.

Tijdens de politieke markt van afgelopen donderdag werd hier in een ronde tafel over gesproken.
Men wil onderzoeksjournalistiek.
De hoofdredacteur van Omroep Flevoland schetste hoeveel tijd dat kost.
De raadsleden reageerden niet.
Met een alternatief kwamen ze ook niet.
De heren politici hebben geen idee.
Er is geen verstand van zaken.
Een ambtenaar van het stadhuis vond na afloop dat de lokale en provinciale pers door deze raadsleden ‘geschoffeerd’ was.

De enige zinnige vraag kwam van Hilde van Garderen van de VVD: “Wat wil de Almeerder eigenlijk lezen en zien?”
Voor de rest werd er vanuit politieke schuttersputjes geschoten op alles wat als pers beweegt.

Nu moet gezegd worden dat de relatie tussen de wethouders en burgemeester en Almere DEZE WEEK goed is. Zakelijk, met respect. Het wordt door hen gewaardeerd als de krant kritisch op hen is en zaken boven tafel haalt. Een lek is niet leuk “maar wel jullie werk.” Maar ook dat de krant beide kanten laat zien en zoals een van hen na afloop zei: “Jullie zijn genuanceerd.”
Daar kunnen de raadsleden een puntje aan zuigen.

Ik deed een oproep op Facebook om een top-100 te maken van werkzaamheden die leerkrachten verrichten naast het voor de klas staan. De onderwijzers kwamen tot 73 punten.
Inmiddels zijn er 14 punten bij gekomen. Nog 13 en de 100 is compleet.
Er deden ook enkele VO-leraren mee aan het onderzoek.

We hebben de 100 niet gehaald. Conclusie: leerkracht zijn is een makkie.

1. ’s avonds helpen bij de oud papier inzameling
2. Meelopen met de avondvierdaagse.
3. Rapporten maken
4. Huiswerk nakijken
5. Oudergesprekken
6. Lessen voorbereiden
7. Agressie van ouders ondergaan
8. Open avonden
9. Schoolzwemmen
10. Bijscholen
11. Fietsexamen
12. Nieuwe administratieve voorschriften leren
13. Eindmusical voorbereiden
14. Versieren voor sinterklaas, voor Kerst, voor Pasen
15. Vergaderen met de Medezeggenschapsraad
16. Vergaderen voor Sint, Kerst of Pasen
17. Individuele beoordelingen invullen.
18. Vergaderingen met leerkrachten
19. Studiedagen
20. Begeleiding/voortgang/beoordeling kinderen met rugzakjes
21. Begeleiding/voortgang beoordeling kinderen met gedragsproblemen
22. Overleg met schoolpsychologen/remedial teachers
23. Contact met vele instanties.
24. Themaweken
25. Fancy fair organiseren
26. Activiteiten coördineren
27. Mailtjes schrijven
28. Mailtjes van (soms boze) ouders lezen en beantwoorden
29. Roosteren
30. Overdrachten schrijven voor de andere groepsleerkracht
31. Oppassen tijdens je eigen lunchpauze (in verband met het continuerooster, dat op de meeste scholen is/wordt ingevoerd en kinderen niet meer thuis eten)
32. Opruimen na activiteiten
33. Drie dagen op kamp
34. Reizenweek
35. Schoolreisjes
36. BHV-nascholingen
37. Schoolvoetbal organiseren
38. Excursies naar musea
39. Leerlingvolgsysteem invullen (bijna elk uur)
40. Tafeltjesavonden/ ouderavonden (soms drie in een week)
41. Diploma-uitreikingen
42. Surveilleren op schoolfeesten
43. Overleg met Passend Onderwijs
44. Overleg met hulpverleningsinstanties
45. Handelingsplannen schrijven die in de la verdwijnen
46. Klassenfeesten helpen organiseren
47. Kennismakingsdagen organiseren
48. Leerlingen vaak ontbijt geven
49. Leerlingen thuis brengen die niet door ouders worden opgehaald
50. Boodschappen in het weekend doen voor kamp
51. Stagiaires begeleiden
52. Surveilleren in je eigen pauze
53. Week eerder beginnen in zomervakantie (welke werknemer doet dat nou)
54. Gewoon elke dag overwerken
55. Fietsen repareren als ouders dat niet doen
56. Kinderen om half acht opvangen omdat ouders ze dan voor de school neerzetten.
57. Overleg met de ouderraad
58. Mijn lokaal schoonmaken (doen kantoormensen toch ook niet op hun werkplek)
59. Bijhouden schoolwebsite en klassenwebsite
60. Magazijnen opruimen
61. Verhuizen van lokaal als je weer een ander lokaal krijgt (mijn rug!!)
62. Sponsorlopen organiseren
63. Af en toe ’s avonds huisbezoeken
64. Surveilleren bij de bushalte, ’s ochtends en ’s middags
65. Papierprikken met leerlingen rondom school
66. Als ik boodschappen doe, koop ik ook vaak spulletjes voor school (uit eigen zak)
67. ’s Avonds telefoon opnemen van ouders die bellen of appen
68. ’s Avonds en in het weekend werk afmaken dat ik in schooltijd niet redde
69. De schoolleiding verwacht dat ik elke avond en in het weekend mijn schoolmail controleer
70. Excursies (en nu ben ook ik nog eens persoonlijk verantwoordelijk)
71. Flessenacties voor goed doel
72. Schooltuin rondom school bijhouden
73. Materialen bestellen en daar de administratie van doen (vaak zelf voorschieten)
74. Koffieautomaat bijvullen en schoonmaken.
75. Kopieerapparaat repareren bijvullen.
76. Opruimen magazijn.
77. Klas aanvegen, materialen
78.Kasten en tafels schoonmaken
79. Interne klasverhuizingen.
80. Vaatwasser in en uitruimen
81. Naambord van de school dagelijks buiten hangen.
82. Telefoon opnemen.
83. Deur open voor bezoekers en leveranciers.
84. Lampen vervangen.
85. Wc ontstoppen –
86. Zwerfafval van hangjongeren van het plein halen.
87. Dagelijks ramen openen in centrale hal.