Blog Robert Mienstra

Daar istie dan. De cover voor mijn columnboek.

De tekst van de achterflap:

Mijn redactiechef bij het Dagblad van Almere, Cor van Mulligen, spoorde mij aan om zó columns te schrijven dat ‘de ene helft van de lezers vóór mij was, en de andere helft
tegen mij.’ Sterker nog, “ik wil opzeggingen”, riep hij uit. Dat leverde inderdaad een leuk aantal opzeggingen van abonnees op, nog meer fantastische ingezonden brieven en vele ritjes naar Hilversum waar de Gooi- en Eemlander, de baas van Cor, zetelde. “Mienstra, we zijn weer eens ontsteld over je columns.”
Opzeggingen van abonnementen en een boze hoofdredacteur in Hilversum zorgden steevast voor gebak op de redactie in Almere.

Dit boek is een selectie van de columns die ik van 12 mei 1998 tot 12 mei 2018 schreef. Ik hoef me maar te bukken in Almere, en ik kan zo een onderwerp oprapen. Politiek, een petje achter het stuur, het thuisfront, vrouwen, boodschappen doen… onderwerpen te over.

Buurman Karel
In dit boek ontbreekt Buurman Karel niet. Mijn illustere – altijd enigszins benevelde – buurman fileerde iedere zaterdag aan zijn huisbarretje het Almeerse. Hij acteerde in 144 columns in het Dagblad van Almere en werd een lieveling van het lezerspubliek.

Ik schrijf columns voor Almere DEZE WEEK. Daarvoor deed ik dat in het Dagblad van Almere, de Gooi- en Eemlander en Almere Vandaag. Mijn carrière begon in een plaatselijk onderwijsblad.

Ik ben een week ondergedoken om mijn columnboek te voltooien.

12 mei 1998 – 12 mei 2018.
Twintig jaar lang columnist in Almere, en nog nooit een week verzaakt. Beetje trots op. Op naar het zilveren jubileum.

De lol is dat al die duizenden stukkies een mooi tijdsbeeld geven van Almere.

– Almere wil vliegveld bij Almere Hout
– Almere wil kabelbaan naar Amsterdam
– Wethouder Bemmel wil voetbalstadion in Poort

Zwaar gekleurd, maar dat hoort ook zo in columns. Van de malloterie van politieke ideeën die nooit verwezenlijkt zijn, maar wel ooit de krant gehaald hebben, tot woedende ouders waarvan het potentiele vmbo-kind ‘naar het VWO moest’ uit mijn tijd als parttime leraar in het VO.
Vrouwen die de A6 onveilig maakten na de Libelleweek (lezeressen zegden hun abonnement op), en Buurman Karel die in kennelijke staat elke zaterdag het Almeerse fileerde.
Het is moeilijk keuzes te maken uit die duizenden stukkies.
Ik heb er inmiddels 110 geselecteerd, waarvan 20 Buurman Karels. En met pijn in het hart laat ik er een kleine 5000 achter in het archief.

Eind van de week hoop ik het manuscript op te sturen voor de proefdruk.

Nu ik zo bezig ben met het boek denk ik elk moment van de dag aan mijn Buurman Karel. Als eerbetoon hier nog een keer mijn column van 25 augustus 2015 over zijn dood.

Buurman Karel

Van 1998 tot 2002 schreef ik in het Dagblad van Almere 144 columns over mijn Buurman Karel uit Almere Haven.
Een rondborstige Almeerder die van zijn hart geen moordkuil maakte.
Buurman Karel had in zijn huis een bar.
Hij nodigde mij vaak uit aan de toog en onder het genot van een duikbootje becommentarieerde hij de Almeerse politiek.
Wat ik dan weer opschreef.
Duikbootje? Buurman Karel zette altijd een glas bier voor me klaar en een glaasje jenever. Dat glaasje jenever moest dan neer gelaten worden in het bierglas: het spreekwoordelijke duikbootje.
Politici daar moest hij niks van hebben.
Burgemeester Ouwerkerk was voor hem een blaaskaak die hij steevast ‘die dikke’ noemde.
Kortom, Buurman Karel had het niet zo met de heren van de politiek.
Buurman Karel was dus mateloos populair bij onze lezers.
Na het verdwijnen van het Dagblad van Almere kreeg ik nog veel verzoeken om Buurman Karel ten tonele te brengen. Hij sprak vanuit het hart, wat de Almeerder ook voelde.
Vorige week is Buurman Karel overleden.
Ook zijn vrouw Somome was ziek.
Zij overleed drie dagen later.
Zo waren Buurman Karel en zijn Simone.
Twee kisten naast elkaar in uitvaartcentrum Kruidenwijk.
Hand in hand  in het leven, elkaar volgend tot na de dood.

Dinsdag 25 augustus 2015

Vrijdagavond, 6 april.
Ik had ’s middags al gehoord dat ’s avonds de coalitiebesprekingen zouden zijn. Wat overigens niet naar buiten was gebracht. In ieder geval niet naar ons.
Dan wat later in de avond…eerst een appje.
Nog een appje.
Een kort telefoontje.
Weer een telefoontje en vervolgens een heel lang telefoongesprek.

En dan weet je het vanuit 1 bron. Voor een journalist niet genoeg om iets stellig te zeggen. Maar als de bron keihard is, dan kan je er wel wat mee.
Wethouder Tjeerd Herrema (PvdA) ligt onder vuur en komt (waarschijnlijk) niet terug als wethouder.
21.02 uur gaan we online met het eerste bericht. We blijven voorzichtig.

Zaterdag.
Weer een appje. Van een andere bron.
De betrokkene bevestigt wat ik de vorige avond heb gehoord. Dan is het nieuws hard. Twee bronnen. Maar nog niet kogelhard. Betrokkenen hebben nog niet bevestigd.
Rond 14.00 uur gaat het tweede bericht online.

En het blijft verrassend stil aan de overkant.
Wel is de wethouder voelt zich inmiddels ‘buitengewoon beschadigd’. Dat snap ik.

Mensen appen me en vragen naar mijn bronnen.
Standaard antwoord: “Ik neem ze mee mijn graf in.”

Wethouder komt met een reactie. Ik zie het op twitter.
15.42 uur gaat de update met zijn reactie online.

16.07 uur. De overkant komt met een persbericht van iets meer dan drie regels:

“ALMERE – Op 6 april 2018 hebben VVD, PvdA, D66, GroenLinks en ChristenUnie hun eerste gesprek gevoerd in de formatiefase. Mevrouw Hilde van Garderen geeft aan: “Er is een goed en constructief gesprek gevoerd. We gaan met vertrouwen het onderhandelingsproces in.”

Ik mail terug dat ik dit wel heel magertjes vind. En vraag ook hoe het met de transparantie zit? Die was in de eerste gemeenteraadsvergadering wel beloofd.
Het blijft stil aan de overkant.

’s Avonds. Wederom telefoon.
De heisa schijnt compleet te zijn. Nogmaals wordt het eerste verhaal bevestigd.

Twee dagen intensief contact met mijn collega Marcel Beijer.
Via een beveiligde lijn dan maar.
Duiden, discussiëren, afwegen… wat doen we? Wat brengen we?

We hebben verder nóg een megaverhaal uit de krochten van het stadhuis over de coalitievorming, groot nieuws dat we ook willen publiceren.
Maar we doen dat niet. We willen niet dat onze bronnen te herleiden zijn.
Maar de handen jeuken.

We publiceerden drie berichten in de veronderstellende zin. Niet in de stellende zin.

En de overkant bleef stil. Oorverdovend stil. Luiken gesloten.
Persberichie van drie regels.
Tja. Opvallend.

Samen kijken mijn vrouw Jessica en ik hoe een vrouw in een paashaaspak eieren gooit naar het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer.
Paasmuts protesteert voor of tegen de Oostvaardersplassen. Dat is compleet onduidelijk.

“Dierenactivisten die met ongeboren kippen gooien”, zeg ik verbaasd.
“Malloten”, schudt Jessica haar hoofd.

“Kijk”, roep ik, “daar heb je die goochelaar ook.”
Hans Klok vergelijkt de Oostvaardersplassen met de regimes in Rusland en Afrika.
“Die heeft verstand van politiek”, schamper ik.
“Ze zijn allemaal met de auto gekomen”, zegt Jessica. “Alles volgepakt met hooibalen. En dan de A6 levensgevaarlijk maken met een langzaamaanactie.”
“Met de auto?”, vraag ik verbaasd. “Als je een beetje om het milieu geeft, komt je toch met de trein naar Almere.”
“Nep-milieu-activisten”, citeert Jessica een bekend politicus. “Met hooibalen over de snelweg naar Almere komen, en dan met ongeboren kippen gaan gooien.”

Abonneer hier op mijn RSS-feed. Ontvang altijd de updates

Het wordt tijd voor een bescheiden verzameling van mijn columns!

De bundel staat inmiddels in de steigers. In de week van 16 tot 22 april duik ik onder om het boek te voltooien. Ik ben dan slechts bereikbaar voor enkele intimi.

Twintig jaar schrijf ik al columns in de kranten van Almere. De eerste was ‘Donslip’ op 12 mei 1998 in het Dagblad van Almere. Als snel volgde een mooi hoekje in de Gooi- en Eemlander. Almere Vandaag kwam daarna, en inmiddels 13 jaar Almere DEZE WEEK. Duizenden schreef ik er.

Journalisten en politici hebben sowieso één eigenschap gemeen: ijdelheid.

Dus ik ga een aantal columns bundelen. Uiteindelijk heb ik er 200 uitgekozen. In de compilatie ontbreekt ‘Buurman Karel’ niet. Mijn legendarische buurman waar ik 144 stukkies over schreef. Hij becommentarieerde – meestal vrolijk beneveld – het Almeerse. Na lezing blijkt Buurman Karel een tijdsbeeld te hebben neergezet.

De werktitel van de bundel is ‘Ik wil opzeggingen.’ Dat zei Cor van Mulligen, mijn legendarische chef redactie van het Dagblad van Almere, toen ik startte met mijn rubriek. “De ene helft van de lezers moet tegen je zijn, de andere helft voor je.”
Ik kan niet anders zeggen dat dat gelukt is. Bij de eerste opzegging van een abonnement vanwege mijn column, was er gebak op de redactie.

O ja, heren inbrekers, maakt u zich geen illusies, ik werk thuis. Mijn waakhond zal u likkebaardend ontvangen en staat u graag te woord.

Marcel Beijer schreef op persoonlijke titel een commentaar in Almere DEZE WEEK over de Floriade. Dit zorgde voor de nodige ophef en heisa in politiek Almere.
Mijns inziens werd de ophef met name veroorzaakt door ongeoefendheid van een aantal politieke lezers als het gaat om journalistieke genres. Hier dus de eerste aflevering van ‘Journalistiek voor dummies’.

Eerst een stukje theorie in deze aflevering van ‘journalistiek voor dummies.’ Een commentaar is bij uitstek een genre waarin journalisten onder hun eigen naam bekend kunnen maken hoe ze over een zaak denken. Het commentaar bevat feiten, meningen en een conclusie. De daarop volgende discussie is vaak voor de lezers interessant. Een commentaar en een opiniestuk liggen tegenwoordig dicht tegen elkaar aan. Tot zover de theorie.

Nu de praktijk. “Almeerse kiezers die bij de komende gemeenteraadsverkiezingen hun stem uitsluitend (woord onderstreept) uitbrengen op basis van hun weerzin tegen de Floriade, kunnen net zo goed hun stembiljet weggooien.”, schrijft Beijer in zijn commentaar. Cruciaal is hier het woord uitsluitend. Niet voor niets staat dit woord onderstreept. Nadruk gevend.

En dit woord uitsluitend (onderstreept) is de pijler van het commentaar. Eén woord kan de hele context bepalen. Voor mij is dit commentaar een kwestie van goed lezen wat er staat.
Lachen is wel dat het commentaar aangegrepen wordt voor de verkiezingsstrijd. Partijen voor de Floriade zien er hun gelijk in, en partijen tegen de Floriade lopen te hoop. En dat is precies waar een commentaar in de krant uitsluitend (onderstreept) voor bedoeld is.

Het commentaar is hier te lezen.

“Toen vorige week die moord gepleegd werd in Verzetswijk schreef iemand op facebook: ‘Het kan in Almere’”, tiert mijn vrouw Jessica.
“En kijk hier”, laat ze een facebookbericht zien waar iemand reageert met ‘Het kan in Almere’ op het bericht dat de schaatsbaan niet meer open gaat.
“Die mensen zijn niet goed bij hun hoofd”, foetert ze verder.
“En kijk hier”, wijst ze, “wat deze malloot op facebook schrijft toen de schaatsbaan dicht moest”:

 “In heel Nederland wordt geschaatst maar in Almere kan men nog niet eens een fatsoenlijk laagje ijs maken wat het een paar dagen uit houd. Kom op het vriest al meer dan een week, en nog is het knudde op de FBK ijsbaan. Op dit moment ( vrijdag 2-3-2018, 22.50 uur) is het -6 graden, zet de waterspuit op die baan en zorg dat er morgen nog geschaatst kan worden…..wat voor ijsmeester hebben jullie daar…eentje uit de Sahara of zo….het is nog nooit wat geweest en het zal ook niks worden in Almere”

“Ja maar Jessica”, zeg ik, “deze man heeft er duidelijk verstand van. Dit moet wel de ijsmeester van Heerenveen zijn of Alma-Ata. Wereldtop qua ijsmeesters.”
“Knettergek”, briest Jessica. “Weer zo’n halve gare die denkt dattie overal verstand van heeft.”
“Op facebook zitten allemaal mensen die dénken dat ze overal verstand van hebben”, zeg ik. “Opgeblazen wijsneuzen en pedante betweters.”
“Facebook, da’s een open inrichting”, concludeert mijn vrouw, “die moet gesloten worden.”

Van de NOS mogen we geen ‘blank’ meer zeggen maar moeten we ‘wit’ zeggen. Niet een blanke man, maar een witte man (of vrouw, anders krijg ik die weer in me nek. Oeps, nee, nee, geen man of vrouw, maar persoon, nee, nee, beter nog mens. Is dat genderneutraal genoeg?)

De zeventiende eeuwse vlootvoogd Witte de With is inmiddels persona non grata. Hij was geen zeeheld, maar een zeeschurk. Maar de discussie over het woord ‘wit’ zet hem toch weer in een ander daglicht. Zijn naam is nu weer hypercorrect. In die zin droeg hij al een geuzennaam.

Bij mijn weten is ‘blank’ ethymologisch verbonden met het Franse ‘blanc’. Vin Blanc is witte wijn. Het lijkt mij dat ‘blanc (fr)’ gewoon ‘wit’ betekent.
Kortom, waar is de NOS mee bezig? ‘Dames en heren’ mag niet meer, ‘Zwarte Piet’ mag niet meer en ‘blank’ is nu ook afgeserveerd. De discussie over ‘negerzoenen’ is inmiddels al gevoerd. Die over ‘blanke vla’ zit er aan te komen.

Ik ben van de generatie die opgroeide met Pipo de Clown. Daarin speelde de indiaan Klukkluk. Die riep ‘dit is van de gekke.’ In de jaren ’60 was daar al kritiek op. Dat was indiaans, en zo spreekt een indiaan niet. De uitdrukking is nu gewoon Nederlands.
Ik zou zeggen… NOS, doe daar wat aan. Uit het woordenboek met die uitdrukking. Zwaar discriminerend naar een Amerikaanse minderheid.
Klukkluk had het ook over ‘bleekgezicht’ als hij het over een ‘blanke’ had.
Sorry NOS, ‘witte.’
Ik ben er helemaal uit nu.
Ik ben niet blank, ik ben niet wit… ik ben een bleekgezicht.

1980 – Geen woning… geen kroning
2018 – Geen woning… een wanvertoning

(Foto: Koen Suyk / Anefo)

“Ik moet acht jaar wachten op een woning”, zegt Stella. Ze is net van haar man af en heeft zich ingeschreven op woningnet. Alleen via die instantie kan je een sociale huurwoning krijgen in Almere.
En Stella kreeg te horen dat ze op een wachtlijst komt van minimaal 8 jaar.
Stella is 34. Als een woning krijgt toegewezen is ze 42.

Stella heeft twee kinderen. Haar oudste, Lionel, is 10. Die is dus 18 als hij een dak boven zijn hoofd heeft.
Voordeel voor hem: als hij 18 is kan hij zichzelf inschrijven bij Woningnet voor een woning.
En wat zal de wachttijd dan zijn, in 2026? Tien jaar, twintig jaar, dertig?
Lionel zal zo nooit meer een sociaal dak boven zijn hoofd krijgen.
Dus stimuleert Stella hem naar het VWO te gaan, te gaan studeren en later ruim boven modaal te gaan verdienen.
Veel geld hebben, betekent een dak boven je hoofd kunnen kopen.
Onder modaal… dat worden onze nieuwe daklozen.
Of zij zijn dat al.
Stella in ieder geval wel.

Zelf bouwen in Oosterwold, wat de gemeente promoot. Ja hoor. Alleenstaande, werkende moeder met twee jengelende kinderen om haar heen?
Tiny House in Poort, wat de gemeente promoot. Te klein en onbetaalbaar.
Onbetaalbaar?
Ja, Stella werkt in het onderwijs.

(De naam is gefingeerd, maar Stella bestaat echt)

Vijftig (50 van de 6000) basisscholen kunnen binnenkort financiële steun krijgen om de werkdruk te verlagen. Per schoolbestuur is 8.000 euro beschikbaar van het ministerie van Onderwijs voor maatregelen, meldt onderwijsminister Arie Slob. De regeling gaat vanaf 15 januari in.

8000 euro? Om een begeleider in te huren die vergadertraining geeft of om nieuwe software te kopen. Daarvoor is het bedragje bedoeld volgens de onderwijsminister.

Ik ben benieuwd welke Almeerse scholen in deze politieke valstrik lopen en zich corrumperen aan dit politieke spelletje van de CU-minister. Ik hoor de schooldirecteur al: “Collega’s, we hebben voor 8000 euro software gekocht. Jullie werkdruk is opgelost.” Om vervolgens in zijn directiekamer een privé-cursus te krijgen over de software die op zijn PC staat.
Of: “Collega’s, ik heb voor 8000 euro een cursus vergaderen ingekocht. De twee cursusmomenten zijn volgende week op dinsdag- en donderdagavond van 19.30 – 22.00 uur. Jullie werkdruk is daarmee opgelost.”

Denkt de minister nu echt dat zo de werkdruk verlaagd kan worden? Hij heeft helemaal niet geluisterd naar de leerkrachten. Hij denkt dat hij het onderwijsoproer de kop kan indrukken door 50 van de 6000 basisscholen een fooitje te geven.

De enige adequate reactie van het onderwijs is: die 8000 euro massaal weigeren.