“Je bent gewoon een nep-agent”, bijt ik de agent toe die mij staande houdt omdat de koplamp van mijn fiets niet brandt.
Ik had hem net uitgelegd dat de lamp onderweg uitging. Dus dat dit een gevalletje overmacht is.
Het was gewoon echt waar.
“Dacht je nou echt dat ik dat geloof”, vraagt de agent.
“Ik sta hier toch niet te liegen”, zeg ik. “Ik ben wel een nette jongen, hoor.”
“Ik zal u toch moeten verbaliseren”, zegt de agent.
“Weet je, jij bent gewoon een nep-agent”, zei ik dus.
Dat kon me weer op een boete komen te staan voor belediging van een ambtenaar in functie.
En of ik mijn ID-kaart maar eens wilde tonen.
Het ontbrak er nog maar aan dat ik anaal gevisiteerd werd.
“Hoezo boete”, roep ik. “Wilders heeft het over ‘nep-parlement’ en ‘nep-rechters’. Dat mag dus zeker wel.”
“Als de heer Wilders tegen mij zegt ‘nep-agent’, dan verbaliseer ik hem ook”, zegt de agent.
Dat waardeer ik dan wel weer.
“Maar ken ik u niet ergens van?”, zegt de agent?
“Zou zo maar kunnen”, knik ik.
Ik zie de agent denken.
Maar hij laat niet het achterste van zijn tong zien.
Waarschijnlijk een oud-leerling.
“Als u belooft dat u morgen uw lampje laat maken, mag u voorzichtig naar huis fietsen.”
Ik druk de man mijn hand.
Natuurlijk schroeft Overdevest-fietsen de volgende dag een nieuwe koplamp op mijn fiets.
De agent schonk mij vertrouwen, ik geef hem bij dezen het vertrouwen terug.
(Iedereen mag op dit stuk reageren, maar liever niet als je in bovenstaande leest dat ik tegen Wilders ben, voor vluchtelingen, of tegen Zwarte Piet of tot de linkse subsidieslurpende elite behoor. Deze blog betaal ik zelf).
