Blog Robert Mienstra

Raadslid Hassan Buyatui wilde een debat over het vertrek van VVD-wethouder Jaap Lodders. Die wordt bestuurslid van een jagersclub. Lodders verdween plotsklaps uit de Almeerse politiek. Om persoonlijke redenen. “Ik heb gemerkt dat het wethouderschap een stevige inbreuk doet op je persoonlijk leven en functioneren”, schrijft Lodders aan burgemeester Franc Weerwind.

Terug naar Buyatui. Die wil een debat over het aftreden van Lodders. Hij wil weten wat er aan de hand is. Een flink aantal raadsleden, waaronder alle coalitiepartijen staan hem dat debat niet toe.
Zelden was ik zo verbaasd in een raadszaal.
Je mag hier dus niet bespreken wat je wilt.
Een aantal raadsleden wil met Buyatui dat het debat er komt.
Nee, roept een meerderheid. Buyatui mag dat debat niet voeren.
Hij moet zijn mond houden.
Ruud de Jonge (PvdA) schrijft: “Een ruime meerderheid van de raad vond het een onzinverzoek. Terecht…
Bij deze uitspraak kan ik overigens geen inhoudelijke argumenten vinden. Die geeft De Jonge niet.
Raadslid Michael ter Riet (VVD) schrijft: “Dit was gewoon weer een staaltje hagelschieten van de oppositie in de hoop iets te raken.”
Ter Riet heeft blijkbaar hetzelfde jagersbloed als Lodders in de aderen.

Hier is iets vreemds aan de hand.
Een aantal raadsleden wil debatteren.
De meerderheid ontneemt hen dat recht.
Gaat hier niet de bijl aan het democratisch recht om alles te bespreken wat je wilt? Bepaalt de meerderheid wat zin en onzin is?
“Dit is onzin, dus we praten er niet over.”
Dat doet mij denken aan mijn tijd als leraar.
Had ik het moeilijk in de klas, dan riep ik: “Het is zo, omdat ik het zeg.”
En wie daar tegenin ging, die snoerde ik de mond.
Bepaalt de meerderheid wat de minderheid mag zeggen, vragen en onderzoeken?
Recht van spreken, daar gaat het in de democratie om.
Dat recht werd een aantal raadsleden ontnomen.
Ik ken wel een aantal landen waar dat de gewoonte is in de regering.
En ik ken een stad in Flevoland waar dat nu ook gebeurt.

Even over die privéredenen van Lodders.
Klaagde zijn vrouw dat hij niet elke dag keurig om half zes aanschoof voor de droogkokende piepers?
Zat hij tot diep in de nacht het huishoudboekje van de gemeente op zijn zakjapanner na te rekenen in plaats van aan te schuiven in de echtelijke sponde?
Of was er meer aan de hand.
Zijn argumentatie: “het wethouderschap doet een stevige inbreuk op je persoonlijk leven en functioneren” is niks persoonlijks.
Het is politiek.
Puur politiek.
Het zegt iets over de inhoud van het wethouderschap.
Daar waar de vorige VVD-wethouder Mark Pol met een arm op zijn rug, de stad financieel bestuurde, gaat Lodders er aan onderdoor.
Dat kunnen nooit de piepers van mevrouw Lodders geweest zijn.
Of de lege echtelijke sponde.
Het was de inhoud.
En daar moet Buyatui een debat over kunnen voeren.

Het gonst in het stadhuis van de wildste en minder wilde geruchten waarom Lodders vertrok.
“We zijn een collegiaal en transparant college”, zei formerend wethouder Hilde van Garderen bij de presentatie van haar college.
Had dan transparant die geruchten ontkracht.
Of bevestigd.
Wat ook wel weer leuk was geweest.

Een meerderheid van de raad die over een politiek besluit een minderheid haar democratisch spreekrecht ontzegt, maakt van zo’n collegiaal en vooral transparant college niet meer dan aangeschoten wild.

(Luister hieronder de podcast)

Dit is een podcast over de vermeende schraalheid van het media landschap in Almere. Journalist Menno van de Bos van Vrij Nederland liet er onlangs zijn licht over schijnen in een uitgebreid artikel.
Hij komt in deze podcast ook aan het woord. Is het schraalheid van het medialandschap of is er iets anders aan de hand in Almere? Daarover laat ik in deze podcast van ongeveer 8 minuten mijn licht schijnen.

Moordende concurrentie vijf groene attractieparken in en om Almere

Tenenkrommend. Sterker nog… gênant. Dat was de presentatie van attractiepark Eden Holland in de gemeenteraad van afgelopen donderdag. Zelden zo’n beroerd promopraatje van een ondernemer in de raad meegemaakt.

Als we het verhaal mogen geloven daalt de hemel neer op Almere. En de verlosser is de heer Anton Valk van Eden die geflankeerd werd door twee pr-meisjes die een uur lang een zelfgenoegzame glimlach op de gezichtjes toverden. “In Eden Holland nemen bezoekers niet alleen kennis van belangrijke thema’s om onze aarde voor toekomstige generaties te behouden, maar worden ze ook geïnspireerd tot actie.” Waarna een zondvloed van gelikte artist impressions over de raadsleden spoelde.

“Nee, broodjes kaas serveren we niet”, mutste een pr-meisje. “We zijn voor het dierenwelzijn.” Niemand die dit gelooft. Ontneem de Nederlander zijn broodje kaas met mosterd en de rapen zijn gaar. Maar die rapen schijn je dan weer wel in het Eden-voedselbos te kunnen plukken om daarna boven een houtvuurtje te kunnen laten pruttelen.
“Ze hadden me ook een dvd’tje kunnen sturen die ik met een biertje erbij thuis op de bank had kunnen bekijken”, morde een raadslid na afloop.

Steekt de gemeente Almere met Eden opnieuw haar nek in een kostbaar project waar helemaal nog geen financiële onderbouwing voor is? Ik hoor de messen al slijpen bij de oppositie: “Hoeveel geld gaat dit de belastingbetaler nu weer kosten na de Floriade?”

Concurrentie

Het lijkt er op dat vijf groene attractieparken elkaar in een straal van 25 kilometer in en rond Almere de tent gaan uitvechten met een moordende concurrentie: Floriade, Floriworld, HollandWorld, Eden Holland en Almere Jungle.

Bloemenliefhebbers in Nederland hebben er vanaf 2020 namelijk een nieuwe groene hotspot bij: FloriWorld, gevestigd in Aalsmeer. Een ervarings- en expertisecentrum voor de bloemensector, waar bezoekers uit de hele wereld hun ogen de kost kunnen geven in de wereld van planten en bloemen in een eftelingachtige sfeer. De blikvanger wordt de 26-meter hoge tulp met glazen wanden en het doel is om mensen te verwonderen met kleuren, geuren en emotie.
Ook zo’n prachtig promoplaatje, dus. De marketeers nemen de wereld in en rond Almere over.

Ik lachte me donderdagavond tranen met tuiten over Eden en kan niet wachten totdat ondernemers als Bakker Bart, Groenteboer Gerrit en Harry de klusjesman hun verhalen in de gemeenteraad mogen komen vertellen.

 En, Almeerders hebben moeite met journalistiek…..

a.  Omdat ze het niet gewend zijn. De abonnementsdichtheid op landelijke kranten is laag in de stad. Het aantal abonnementen op opiniebladen is nog lager in Almere.

b. Als iemand een abonnement neemt op een krant of opinieblad, dan doet hij dat omdat hij zijn eigen mening er in aantreft. Lezers van de Groene Amsterdammer zijn andere lezers dan van de Panorama. (Die overigens ook bij de kapper is te lezen).

c. Er is 1 krant in Almere, dus die is al gauw de Kop van Jut. Staat je mening er niet in, dan is het een slechte krant. Staat je mening er wel in, dan is het een topblad.

Dat brengt me bij de reden van deze blog. Almeerders zijn vaak boos in hun reacties. (behalve als ADW over een nieuw biefstukrestaurant publiceert).
Schrijven we iets vanuit de Floriade dan krijgen we over ons heen dat de krant vóór dit project is (vaak met de toevoeging ‘geldverslindende’).
Schrijven we iets kritisch over de Floriade dan loopt de mailbox vol met kreten dat we ‘tégen de Floriade’ zijn.
Als we de mening van een politicus opschrijven, dan is dat in Almere altijd meteen ‘de mening van de journalist en de opinie van de krant.’

Vóór… of tégen… of gewoon opschrijven wat er gezegd is in de politiek… het betekent in Almere altijd… Boos.

Marcel schreef er de column ‘Boos’ over (zie hieronder).
En jawel hoor, boze, heel boze reacties.

Mensen zijn zo boos, dat ze met open, bloeddoorlopen ogen met het stoom uit de oren, in die journalistieke valkuil lopen.

Dus…. gebak op de redactie.

Boos

Door Marcel Beijer

Ik zou, zoals alle columnisten doen, graag willen schrijven over het fenomeen Thierry Baudet en zijn Forum voor Democratie (FvD).
Maar ik vrees de boze reacties.
Als ik namelijk schrijf dat ik begrijp waarom mensen FvD hebben gestemd, dan krijg ik Links Nederland over me heen.
Ze noemen me dan een haatzaaier en populist.
Maar als ik schrijf dat ik me ernstig zorgen maak over de verkiezingswinst van FvD zet Rechts Nederland me weg als lid van de elite.
En nog journalist ook!
Vorige week lieten we als redactie trendwatcher Adjiedj Bakas, iemand van de rechtervleugel, in de krant uitleggen hoe hij de rol ziet van Thierry Baudet.
‘Onbegrijpelijk dat deze man zijn mening op deze manier mag spuien’, reageerde Marcel Kolder (fan van GroenLinks) boos.
Waarom, meneer Kolder?
Moet Adjiedj zwijgen omdat hij een mening heeft die anders is dan die van u?
Een paar dagen later plaatste Rolf Hey op Facebook een boze emoticon onder een bericht dat mensen op het Stadhuisplein een Cirkel van Verdraagzaamheid hadden gevormd. Hoezo, meneer Hey?
Hoe kunt u nu boos zijn op iemand die voor verdraagzaamheid is?
Wat ik ook schrijf: er zal altijd iemand boos zijn.
Om boos van te worden.

Linkse leraren. Ik moet er niets van hebben. Schandalig.
Aangeven dat addergebroed bij het Linkse leraren meldpunt en daarna ontslaan en naar een heropvoedingspabo.

Maar wat te denken van fietsers.
Ze pakken de fiets in plaats van de auto.
Links, klimaatfobisch tuig.
Verplicht hen in een diesel met sjoemelsoftware te rijden.
Aangeven bij het Linkse fietsers meldpunt en fietsen afvoeren met een open vrachtwagen.

Journalisten en kunstenaars?
Aangeven die hap.
Links uitschot moet meteen de mond gesnoerd worden. Een berufsverbot is het minste.

Niet Boreaal (=noordelijk) volk?
De grenzen sluiten voor alles dat van ten zuiden van de grote rivieren komt.
Carnavalvierders aangeven! Hoort niet bij onze 1000 jaar oude super cultuur.

Weermannen?
Bij Boreale (noordelijke) wind hen op een schild hijsen.
Bij zuidelijke wind meteen aangeven bij Linkse weermannen meldpunt en wegvoeren.

Ondernemers?
Draait de onderneming niet op een ouderwetse kolencentrale?
Aangeven bij het Linkse ondernemers meldpunt en failliet verklaren.

Dan mijn vrouw Jessica.
Ze wil dat we minder vlees gaan eten. “Goed voor het milieu.”
Sorry Jessica, ik heb je aangegeven bij het Linkse Huisvrouwen meldpunt.
Het is tijd voor een jonge, blonde vriendin die elke dag plofkippen braadt.

Luister hieronder de podcast:

Luister hier de podcast van het Floriadedebat van 27 maart 2019 in de nieuwe bibliotheek in Almere. Interview met wethouder Loes Ypma, Urban Greener Boj van den Berg en bomenkenner Christiaan Pfeiffer, en gsprek met de zaal na afloop van de interviews.

De raad vergaderde twee weken geleden over het lerarentekort. Ik kom daar op terug want er gebeurde iets opvallends.

Vier bobo’s uit de onderwijswereld informeerden de raad over het oplossen van lerarentekort.
De mooiste modellen voor de toekomst vlogen ons om de oren.
Maar daar hebben de scholen, de leraren, de leerlingen en ouders natuurlijk helemaal geen fluit aan.
Die willen gewoon dat er nu normaal les gegeven wordt en dat er een meester of een juf voor de klas staat.

Johan de Leeuw van AP/OPA begon een vraag aan de onderwijsbobo’s met “ik hoor dat leraren Almere ontvluchten…”
Waarna voorzitter Miranda Joziasse hem prompt het woord ontnam.
De Leeuw werd simpelweg de mond gesnoerd.
“Ik hoor dat leraren Almere ontvluchten.”
“Nee meneer De Leeuw u mag niets zeggen.”
Waarna De Leeuw grommend achterover leunde.
Dit inleidende zinnetje van De Leeuw is wel de kern van het lerarentekort in Almere.
Maar dat paste natuurlijk niet in de toekomstplannen van de grootverdienende bobo’s.
Die interesseert het geen mallemoer dat er nu kinderen naar huis gestuurd worden omdat er geen juf is.
Dure plannen, daar past de realiteit niet in.
De Leeuw had gelijk.
Leraren ontvluchten Almere.
Schoolbestuur Prisma raakte in een jaar een derde van haar lerarenkorps kwijt.

Nu was die hele bijeenkomst dus voor de kat zijn viool.
De gemeente gaat helemaal niet over de leraren. Die neemt geen onderwijzers in dienst.
Dat doen de schoolbesturen. Die zijn verantwoordelijk.
De twee uur durende bijeenkomst sloeg derhalve nergens op.
En De Leeuw… die maakte het enige belangrijke punt.
Ondanks dat hij zijn democratische plicht als raadslid niet mocht uitvoeren.

Ruim 18.000 woningzoekenden in Almere. Gemiddeld 354 gegadigden voor een sociale huurwoning, gemiddeld 9,2 jaar wachttijd voor een woning.
Dit werd mij verteld op de politieke markt, afgelopen donderdag.
Ik schrok me rot van die cijfers.
‘Woningnood in Almere’, zette ik als kop boven mijn artikel.

Zelden kreeg ik op de krant binnen een paar uur zoveel reacties.
Mensen die al 14 of 15 jaar op een woning wachten, radeloze jongeren, ouders die hun kind van 10 alvast willen inschrijven. Iemand van een zorginstelling sprak van ‘verborgen dakloosheid’ in Almere: “veel mensen wonen bij anderen in, hoppen van de ene – al bewoonde woning – naar de andere. Gelukkig maar, anders sliepen ze in het park.”

Opvallend is dat er niet één Almeerse politicus op het artikel ‘Woningnood in Almere’ reageerde.
Normaal mengt politiek Almere zich wel in discussies – dat wordt op prijs gesteld door onze lezers – maar dit keer 0 (nul).
Ik vertelde dat aan mijn vrouw Jessica.
“Het interesseert ze gewoon niks”, klonk haar antwoord met Amsterdamse tongval.
Dat geloof ik niet.
Ik denk dat ze niet reageren omdat ze geen oplossing weten.
En…
‘Zo vlak voor de verkiezingen ga ik mijn vingers er niet aan branden.’

Ik haal hem toch nog maar weer eens van stal…
In 1978 zei PvdA’er Jan Schaefer: ‘Ik gelul kan je niet wonen.’
Hij mocht dat niet zeggen.
Het werd opgeschreven als: ‘In geouwehoer kan je niet wonen.’
Nu hoor ik de politici helemaal niet.
Geen gelul.
Helemaal niks.
Huize doofpot.

“Meneer, waarom schrijft de krant altijd zo negatief?”, klinkt een lezer aan de telefoon.
Ik vermijd de fout om meteen in de verdediging te gaan.
“Dat is een leuke stelling”, antwoord ik. “Daar wil ik graag met u over van gedachten wisselen. Heeft u de krant voor u?”
Dat heeft ze.

Artikel na artikel nemen we de krant door. Het waren dit keer 68 artikelen.
Na de laatste pagina zegt ze: “Tja, het valt eigenlijk allemaal wel mee.”
Ik vraag door.
“Waar vond u ons als journalisten negatief?”
“Dat artikel over de Floriade.”
Maar wie was daar aan het woord?, vraag ik verder, “ik of de geïnterviewde?”
”Ja, de geïnterviewde”, zegt ze, “maar u kiest ervoor om dit in de krant te zetten.”
Dat zette me aan het denken.
Daarna namen we goedgemutst afscheid van elkaar.

Haar laatste zin triggerde me dus.
Natuurlijk, de journalisten maken de keuzes voor de onderwerpen in de krant. Dat is per definitie al gekleurd. Mee eens. Maar of dat positief of negatief is daar gaan de journalisten niet over. Dat is aan de lezers.

‘Er staan 100 bomen in een straat.’
Da’s mooi nieuws. Maar ik zet het niet in de krant.
‘Van de honderd bomen worden er vijftig gekapt.’
Ik kom in actie.
Waarom? Is de eerste vraag.
Waartoe? De tweede.
Wat gebeurt er daarna? De derde.
Wijkbewoners vertellen me dat zij van niets wisten.
Hoe is dat mogelijk? De vierde.
Hier ontstaat het journalistieke verhaal.

Er is iets in de straat veranderd. Dat riekt al naar nieuws. Letterlijk.
Is dit nu negatief of positief?
Voor de bewoners negatief, de bomen verdwijnen en ze weten van niets.
Voor de gemeente negatief, er is kritiek van de bewoners.
Waar zit het positieve?
De veiligheid wordt gewaarborgd omdat de zieke essen uit het niets dreigen om te vallen.
Er komen nieuwe bomen die resistent zijn tegen ziektes.
Positieve bijvangst is dat de bewoners boos zijn. Ze zijn betrokken bij de wijk en willen dat iedereen van hun bomen afblijft.
Weerwoord wordt gevraagd aan de gemeente en aan de bomendeskundige.
En het verhaal is wel rond.
De bewoners blijven boos omdat de bomen worden gekapt.
Duidelijk is dat er dus iets in het voortraject fout is gegaan.
De communicatie.

In Almere Haven gebeurde het onlangs dat een deel van de bewoners de brief voor de informatie-avond over groenonderhoud ná de informatie-avond in de bus kregen.
Als ik dit in de krant zet, is de gemeente boos. Negatief bericht.
De bewoners worden bevestigd in hun onvrede.
Ik zou nu in de krant kunnen melden dat er een conflict is en kom niet met een oplossing.
Zo’n artikel schiet niet op in de beleving van de mevrouw die belde.
Ik heb het overigens ook niet geschreven.

Misschien dat ik de mevrouw tevreden kan stellen door te schrijven hoe de gemeente de communicatie gaat verbeteren, waar de bewoners op kunnen vertrouwen en dat er lessen zijn geleerd.
Zo’n telefoontje van de lezer is waardevol voor me.
Er ontstaat bij mij reflectie.

U bent uitgenodigd.
Zet me aan het denken.
En mijn nadenken is altijd gebaseerd op meerdere aangedragen argumenten.
Dat weer wel.

Almere DEZE WEEK citeert komende dinsdag 29 januari uit geheime stukken. Ja, het heeft te maken met de Floriade. En ja, het gaat over geld.

Geheimhouding. In beslotenheid. In vertrouwen. Achter gesloten deuren. Deze begrippen duiken steeds meer op in de Almeerse gemeenteraad. Bij de Floriade is het schering en inslag.

Komende week is bij het onderwerp ‘ondermijning van de samenleving’ dat dan wordt besproken ook weer raak. “Dat gebeurt in beslotenheid”, kondigde burgemeester Weerwind afgelopen donderdag al aan.
Waarom mogen de inwoners niet weten wat de gemeente tegen ondermijning doet? En hoe ze zelf kunnen meedenken over de bestrijding er van?

Al dat stiekeme gedoe is mij een doorn in het oog. Waarom mogen Tante Truus en Ome Tinus van om de hoek niet weten wat er in de gemeenteraad wordt besproken?  Bijna altijd zijn de argumenten: commerciële belangen, of veiligheid.
Waarom mogen de inwoners van Almere niet weten wat de gemeente heeft afgesproken met projectontwikkelaar Amvest over de bouw van de Floriade?
Ome Tinus is daar duidelijk over: “Ze hebben wat te verbergen.”
Daarmee bedoelt hij: ‘het is geen zuivere koffie’.
Tja, zo krijg je de Almeerse bevolking nooit achter de Floriade.
Het wantrouwen neemt toe.
Begrijpelijk.

“Wij worden een transparant college”, zei Hilde van Garderen, wethouder voor de VVD in het voorjaar bij haar eerste speech voor het nieuwe college. Maar hoe vaak stond ik als journalist in het stadhuis bij de Politieke Markt al niet voor een gesloten deur met een beveiliger er naast: “sorry meneer. Besloten vergadering.”
Het druist in tegen mijn gevoel voor democratie.

Gelukkig komen we als krant af en toe achter die geheimen.
Tante Truus en Ome Tinus willen kunnen narekenen wat er met hun belastingcenten gebeurt.
Dat is democratie.